Enige gelijkenis met bestaande personen in het hieronder beschrevene berust op zuiver toeval. In het geval er niet zo iets bestaat als toeval, ontken ik toch elke betrokkenheid.


Q IN DE UAE

Q IN INDIA

Q IN THAILAND

Q IN AUSTRALIE


BERKEL EN RODENRIJS

Zo, mijn eerste weekje als werkloze zit er bijna op. Het bevalt prima om eerlijk te zijn. De eerste paar dagen was ik nog druk bezig met verhuizen maar nu kan het grote fluimen beginnen...in Berkel en Rodenrijs. Om mijn bloedsomloop op gang te houden ben ik al een paar keer op de fiets naar Rotterdam gegaan. Veertig minuten heen en veertig terug, mijn oude route naar school. Net als vroeger kan ik nu ook weer de verschillende soorten tegenwind onderscheiden: recht tegen, schuin tegen, wind van de zijkant, wind van de andere zijkant. En de regen natuurlijk, er is een duidelijk onderscheid tussen kut- klote- pest- en pokkeweer. Maar dit is kennis die alleen de echte fietsers bezitten.

Het voordeel van Berkel is wel dat het nog niet is ontdekt door de grote stroom van Backpackers. Het heeft daardoor zijn eigen karakteristieke sfeer behouden. Mijn god, wat is het hier saai...

Ondertussen wel bezig met de voorbereidingen voor mijn reis. Ben erachter gekomen dat India niet in de gangbare round-the-world tickets is opgenomen en dat er waarschijnlijk een kleine U-bocht in mijn route moet worden opgenomen. Grappig is ook dat vertrekken in januari ruim 1400 gulden duurder kan zijn dan vertrekken in april. Iets zegt mij dat dit dingen zijn die je zou moeten uitzoeken voordat je je baan en je huis opzegt. Maar ach, zo laat je je nog eens verrassen. Vandaag zal ik de GGD eens bellen over de inentingen. Ik ben benieuwd hoe ik op Lariam zal reageren



TIMING

Nee, ik ben nog niet weg. De planning was om in december te vertrekken maar aangezien het nu ramadan is, is dat niet zo'n goed plan. Ze schijnen in het Midden-Oosten nogal streng te zijn in dat soort dingen. De planning is nu om tweede helft van januari te vertrekken. Dat komt inenting-technisch ook iets beter uit. Gelukkig hoef ik niet aan de Lariam, Berkel is zonder al deprimerend genoeg.

Ik zit nu aan het volgende reisschema te denken: een paar dagen Dubai - drie maanden India - drie maanden Thailand - zes maanden Australie - rijke vrouw trouwen - huis op Tonga zoeken Maar onder het motto: een goede voorbereiding is voor mietjes, zal dit schema nog wel paar keer wijzigen.

Een van de eerste stops die ik India zal gaan maken is Assam om familie te bezoeken. Nu heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken net voor dat gebied een negatief reisadvies gegeven. Dit heeft er overigens niets mee te maken dat mijn familie daar woont, maar er schijnen daar een aantal groeperingen anti-sociale activiteiten te ontplooien. Ik zal dus naast een paar wandelschoenen ook maar een paar oogkleppen meenemen. In Delhi zijn een paar dagen geleden rellen uitgebroken en in Thailand zijn hevige overstromingen, in Australie ook trouwens, maar je moet niet alles geloven wat ze op CNN vertellen

Ik ben dus nog wel een maandje in NL. Om te voorkomen dat ik al te veel op mijn reisbudget inteer, ga ik weer bij Loyens klussen. Parttime aangiftemedewerker, een soort herintredende huisvrouw zeg maar.


VLIEGEN

Ik kan het jaar 2000 afsluiten met een ticket op zak. 18 januari zal ik het land verlaten. Iets later dan gedacht maar, toch leuk dat ik nog even een witte kerst heb kunnen meepakken, nog eventjes met het fietsje op mijn giechel gegaan (ijzel, misschien dat ik het dadelijk bij 40 graden in de schaduw wel kan waarderen). Mijn volgende kerst zal ik hopelijk aan het strand vieren.

Ik zal nog een weekje (3 dagen) bij Loyens klussen, maar dan ik het toch echt party-time. Dan staat mijn reisbudget vast en begint het grote uitgeven. Ik ken mezelf, dat zal wel lukken. De vraag is natuurlijk hoe lang ik dat vol kan houden. Maar nu de EURO langzaam aan het klimmen is, als Duisenberg eventjes zijn kop wil houden dankuwel, moet ik het wel even kunnen uitzingen. Ik zal natuurlijk wel mijn ogen open houden voor eventuele handeltjes waar ik onderweg tegenaan zou kunnen lopen. Wellicht dat ik wereldwijd ballonnen kan gaan verkopen. Maar de kans is groot dat ik dan het backpack equivalent van het meisje met de zwavelstokjes word.

SCHIPHOL 18/01/01

Leuk, de WC's op schiphol laten ontploffen. Dat had ik zelf kunnen verzinnen. Ik vraag me alleen af wie van mijn evil vriendjes hier nu weer achter zit. Ik heb ieder geval mijn eerste vertraging te pakken. Goed begin, half werk.
Bij het inchecken werd mij nog 625 gulden aangeboden als ik een vlucht later zou nemen. Dat leek mij wel een goed plan maar mijn ouders waren duidelijk minder onder de indruk van het leuke meisje achter de balie dan ikzelf. Nu krijg ik 625 gulden van mijn pa. Ook goed, ik moet trouwens toch afleren om meteen ja te zeggen als een leuk meisje mij wat vraagt. Nu maar even kijken hoe laat mijn vlucht vertrekt. Er lopen op schiphol trouwens een heleboel leuke meisjes, die mij overigens niets vragen.


DE STRESS
De stress is nu wel zo'n beetje weggeebt. Met je ouders naar Schiphol is een slechte combi. De stress van meer personen bij elkaar versterkt zich exponentieel. Maar de vertraging van mijn vlucht geeft me genoeg tijd om tot rust te komen. Wel sneu voor mijn familie in Dubai die mij nu midden in de nacht zal moeten komen afhalen.
Ik moet zeggen dat ik toch ook wel wat onrustige nachtjes achter de rug heb. Langzaam kwam het besef dat dit toch wel iets anders gaat worden dan twee weekjes aan de Costa. Waar ben ik nu eigenlijk helemaal mee bezig? Die rugzak is echt veel te klein en O, nee nu pas dringt tot me door wat ik het meest zal gaan missen: scheten laten. In de tropen kan je geen scheet laten zonder risico te lopen heel je broek onder te schijten. Zes maanden niet farten. Maar goed, ik heb genoeg Immodium bij me om het gat in de ozonlaag mee te stoppen. Het komt allemaal wel goed. Toch?



DE UAE

DUBAI 20/01/01
Gisteren met mijn neef de stad in geweest. Indrukwekkend. Dubai, een van de Vereningde Arabische Emiraten, is een moderne stad waar alles net een beetje groter moet. Zo zijn we in Rotterdam blij met de Milleniumtoren, hier hebben ze een hele straat vol met dat sort torens die dan nog klein lijken doordat de Emirates Towers er tussen staan en die zijn echt groot. En dan heb je natuurlijk ook het Jumeira Hotel, het enige 7 sterren hotel in de wereld. Ik ben niet binnen geweest (daarvoor moet je betalen), maar het schijnt daar aardig gek te zijn. Kamers ontworpen door Versaci, fontijnen, aquariums en dat soort dingen. Van buiten ziet het er ook leuk uit.
Dubai heeft een vrij relaxte sfeer . Ik was even bang dat het hier nogal up-tied zou zijn, maar dat vind je meer in Saudi-Arabie. Je hebt hier genoeg kroegen en clubs waar je ook alcohol kan krijgen (of iets anders). Maar aangezien ik bij familie logeer sla ik voor deze keer over.


DE WOESTIJN EN DE BERGEN
Vandaag ben ik met mijn neef de woestijn in gereden. Voor de echte shit heb je eigenlijk een four wheel drive nodig. Maar we hebben toch een aardige zandduin beklommen. Er waren daar een paar mensen aanhet sandboarden. Ik moet zeggen op TV ziet dat er een stuk spectaculairder uit. Sandboarden wordt trouwens alleen door toeristen gedaan. De locals doen geen dingen waar ze moe van worden (op zich is dat dan wel een goede instelling). De locals scheuren liever als gekken met hun four wheel drives, buggies en anderzins over de duinen. Deze rijstijl plegen zij doorgaans ook in de stad te hanteren.
Na de zandduinen zijn we naar de bergen gereden. We zijn naar een klein meertje gegaan, een bekken heet dat geloof ik. Als het regent loopt het helemaal vol, maar nu staat het bijna leeg. Tijd voor een kleine afdaling. Klauteren. In Nederland betalen mensen grof geld om tegen een steile wand op te klimmen, in een van de vele shoppingmalls in Dubai kan dat ook trouwens, maar hier is het gratis en in de open lucht. Het verschil is dat wij hier niet gezekerd zijn met touwen. Het advies van mijn neef om voordat je met je hand steun zoekt op de rotsen niet alleen eerst kijkt of de steen goed vastzit, maar er ook op te slaan zodat eventuele bijtgrage insecten of anderzins er ondervandaan kruipen, verhoogt het klimplezier alleen maar. Schorpioenen komen in het algemeen alleen in de woestijn voor, niet in de bergen.
Het is op deze plek super rustig. Een serene rust zeg maar, heel relax. Als we nu vallen vinden ze ons pas over dagen zo rustig is het. Maar klimmen is cool. Het houdt je scherp. Verder niets onverstandigs gedaan. Morgen heb ik wel spierpijn.

Sharjah
De laatste dagen in Dubai waren heel relax mijn neef was weer naar de VS vertrokken waar hij studeert. Dus ik was redelijk op mezelf aangewezen aangezien mijn oom en tante allebei moesten werken.
Een avond ben ik met mijn tante naaar mijn tante en nichtje in Sharjah gegaan.
Sharjah is ook een van de Verenigde Arabische Emiraten en ligt ongeveer 90 km van Dubai vandaan. Om daar te komen was een klein tochtje door de avondspits noodzakelijk. Dubai is de laatste jaren zo belachelijk hard gegreoid dat de 4-baanswegen het verkeer nauwelijks aan kunnen. Daar komt bij dat er wel verkeersregels zijn maar die worden niet echt nageleefd. Verkeer van rechts heeft wel voorrang, maar niet zoveel.
Het was leuk om mijn tante en nichtje te zien. Door wicked twist of fate is mijn oom op dit moment in Europa. Nadat mijn ouders me op Schiphol hadden afgezet konden zij mijn oom van het station halen. En daar zit je dan na zoveel honderden kilometers gereisd te hebben. En wat zeg je dan? Misschien had ik dit een beetje moeten voorbereiden. In ieder geval zal ik hard aan mijn small talk moeten werken want in Assam zal ik nog heel wat van dit soort bezoekjes gaan afleggen.



INDIA

Delhi 24/01/01
Domestic Airport 5 uur 's morgens. Mijn vlucht naar Guwahati is pas om 10 uur dus ik heb nog wel even. Mijn vlucht van Dubai naar Delhi verliep buitengewoon soepel, afgezien van de ontzettende eikels die in het vliegtuig zaten. Ik had bijna de neiging om in naam van alle passagiers aan de bemanning een algemeen excuus aan te bieden (en dan met name aan die ene Franse stewardess). De aankomst in Delhi viel reuze mee. Ik had me op het ergste voorbereid maar in de aankomsthal heerste een aangename rust en ook buiten was het rustig. Met zo'n 10 graden was het lekker fris.

Guwahati 26/01/01
Vandaag is het Republic Day. Zeg maar een soort Koninginnedag. Maar in plaats van zaklopen of andere oud-Hollandsche spelletjes te doen wordt deze dag hier vaak aangegrepen om te gaan rellen. Het is dus verstandig om vandaag binnen te blijven. Het huis van mijn tante staat zo'n 10 km van het stadscentrum, maar je weet maar nooit. Dit zijn zo van die dingetjes waarvan je kan zeggen dat het toch wel terecht is dat er een negatief reisadvies voor dit gebied is uitgegeven. De avond dat ik hier aankwam heeft de politie twee rebellen neergeschoten. Nog zoiets. Wekelijks vinden er wel een paar van dit soort incidenten plaats. Maar in het algemeen zijn de rebellen, er zijn hier verschillende afsplitsingsbewegingen actief, vooral op het platteland bezig en niet in de grote steden. Een oom van me vertelde dat hij naar Guwahati was verhuisd omdat het in de plaats waar hij eerst woonde toch wel arelax werd. De plaatselijke rebellen eisten beschermgeld maar als je dat betaalde kreeg je het leger achter je aan wegens collaboratie. Maar afgezien van dit verplichte dagje binnen en drie keer fouilleren op het vliegveld merk ik zelf vrij weinig van de insurgency. Een groot voordeel van dit alles is wel dat er verder absoluut geen toeristen zijn (de mietjes).

Verkeer
De insurgency is wel een beetje naar en zo maar waar ze werkelijk een negatief reisadvies voor zouden moeten afgeven is het verkeer. Ik bedoel in Dubai rijden ze super asociaal. Maar hier in India hebben ze een heel andere manier waarop ze omgaan met het ontbreken van enige verkeersregels. Hier geldt het recht van de grootste. Het grootste voertuig gaat voor. Daar komt bij dat het midden van de weg het beste gedeelte is, daar zitten de minste kuilen. De kunst is dus om zo lang mogelijk in het midden te blijven rijden waarbij uiteindelijk het kleinere voertuig opzij zal moeten gaan als er een tegenligger aankomt. Mijn oom schijnt zich er niet bijzonder bewust van te zijn dat hij een extreem klein autootje heeft. Hij wacht vrolijk tot het echt niet anders kan en gaat dan pas opzij om een tegenligger, bijvoorbeeld een zwaarbeladen vrachtauto of bus langs te laten. Daarbij wordt niet zelden een riksja of een ander voertuig dat lager in de verkeershierarchie staat de goot in gedrukt. Zijspiegels worden niet gebrukt. Het autootje van mijn oom heeft ze wel maar hij houdt ze ingeklapt om de wendbaarheid te vergroten. Andere auto's hebben helemaal geen zijspiegels. Het gemis aan spiegels wordt gecompenseerd door het gebruik van de claxon. De claxon dient hier gebruikt te worden bij het passeren van andere weggebruikers, bij het inhalen, bij het passeren van een zijstraat en als de claxon langer dan 10 seconden niet is gebruikt. Wat het inhalen betreft hebben ze hier vrij ruime opvattingen over wat nog haalbaar is. En omdat de wegen blijkbaar niet druk genoeg zijn loopt er ook nog eens allerlei vee op de weg. Waarbij de koeien schijnbaar weten dat ze hier heilig zijn, zij lopen onverstoorbaar dwars over de weg alsof er niets aan de hand is.
Na zonsondergang is het feest compleet door het ontbreken van straatverlichting op de meeste plekken. De weggebruikers kiezen in het duister tussen geen licht en groot licht wat de situatie niet echt beter maakt. Ik kan vertellen dat de seconden waarin we recht op de twee koplampen van een bus afreden erg lang duurden. Maar de ploseling bij een inhaalbeweging opdoemende vrachtauto zonder licht was ook niet echt prettig (vooral niet voor de onverlichte fietser die we toen noodgedwongen maar van de weg gedrukt hebben). Er wordt wel gezegd dat Indiers een spiritueel volkje vormen. De reden daarvan is waarschijnlijk dat als deze lui onderweg zijn, zij een constante bijna-dood ervaring hebben.
Geen grappen met het verkeer hier. In de paar dagen dat ik hier ben is er op het kleine tering weggetje voor het huis van mijn tante al een kerel overleden nadat hij was overreden door een truck en is er een menneke zijn been verloren nadat hij overreden was, iets dat in deze contreien veilig in de zwaar zuur categorie geplaats kan worden.


Guwahati 27/01/01
Internet ligt er hier al een paar dagen uit. In Dubai ging het internetten ook al niet echt soepeltjes. Mijn oom had daar een abonnemient bij het staatstelecombedrijf Etisalat. Etisalat lijnen plat zullen we maar zeggen. Ik heb dus niet echt kans gehad om mijn e-mail te checken. Maar geduld is een schone zaak, ik heb alle tijd en bovendien ik ben nog geen 10 dagen van huis.

Eten
De mensen hier zijn super aardig en gastvrij. Meteen de eerste avond dat ik hier was namen mijn oom en tante mij mee naar een bruiloftsreceptie. Nog geen 6 uur in de stad en mijn eerste feestje al gehad. Dat begint goed. Op de receptie waren zo'n 50 mensen schat ik en het was dus een goede gelegenheid om mij bij verschillende mensen te introduceren. De echte huwelijksplechtigheid had de dag te voren plaatsgehad en deze avond was een informele aangelegenheid. Een en ander vond plaats in een grote tent. De bruid zat op een verhoging de kado's in ontvangst te nemen. Uiteraard werd er ook eten geserveerd Het is hier gebruikelijk dat als je gasten krijgt, je de gasten ook te eten geeft. Om dan dat eten te weigeren is onbeleefd en bovendien: no is not an answer.
Na de receptie gingen we nog even langs bij mijn oom en tante die daar in de buurt wonen. Mijn tante vroeg of ik nog een kopje thee wilde. Dat wilde ik wel na de maaltijd op de receptie. Nu drinken ze hier in het algemeen thee met melk, maar vooruit. Mijn tante ging de thee zetten en na een paar minuten vroeg ze of we naar de eetkamer kwamen. In de eetkamer stond eeen volledig gedekte tafel met 5 dampende schalen eten. No is not an answer.
De volgende dag kreeg ik een typisch regionaal ontbijt: plakrijst. Erg voedzaam. Als lunch wordt hier meestal een warme maaltijd gebruikt en na de luch stond een bezoek aan een oude kennis van mijn Pa op de agenda. Thee in de eetkamer, weigeren is onbeleefd. Na thuiskomst was het al weer tijd voor het avondeten. Om 9 uur 's avonds lag ik in een zware coma op bed.
Vandaag zijn we al bij twee mensen op bezoek geweest en het is bijna theetijd. Ik moet zeggen dat ik tot nu toe niets gegeten heb dat niet lekker was. Zelfs de gevreesde Indiaase zoetigheden waren goed te eten. En het is wel apart om bananen uit eigen tuin te eten. Alleen de hoeveelheden daar zal ik me nog een beetje op moeten instellen. Ik weet nu wel hoe die ene kerel uit de film Seven zich gevoeld moet hebben.

Guwahati 29/01/01
Net terug van Shillong waar we een nachtje hebben doorgebracht. We wachten nu tot de boiler klaar is zadat er warm water is om te douchen. Nog geen 10 minuten binnen of we hebben meteen al weer een black-out te pakken. Ik moet zeggen dat ik me voor niets zorgen maakte over mijn small talk. De mensen die ik heb ontmoet zijn heel open en na eerst in het Engels gepraat te hebben gaan ze vrij snel over op het Assamees. En daar heb ik uiteraard niets aan toe te voegen. Internet ligt er hier nog steeds uit.

Naar Shillong
Shillong ligt ongeveer 100km ten zuiden van Guwahati. Het is een bergstadje en over de exacte hoogte bestond wat verwarring maar 5000 voet lijkt mijn bij nader inzien aannemelijker dan 5000 meter. Shillong ligt in de deelstaat Meghalaya e om er te komen is een tocht van ongeveer 3 uur over een bochtige bergweg noodzakelijk. Precies op de staatsgrens verandt de weg van een weg met meer kuilen dan asfalt in een prima geasfalteerde weg die breed genoeg is om twee vrachtwagens te laten passeren. De weg wordt voornamelijk gebruikt door vrachtverkeer en bussen. Er zijn geen riksja's of fietsers te bekennen. Niets staat dus een tochtje door dit super coole landschap in de weg. Mis. Deze gasten zijn echt knettergek. De weg is breed genoeg om twee vrachtauto's te laten passeren dus is de weg ook breed genoeg voor een vrachtauto om een andere vrachtauto of bus in te halen. Het feit dat we het nog steeds over een steil klimmende en dalende en vooral bochtige bergweg hebben wordt kennlijk alleen door mij opgemerkt.
Halverwege een stop om te tanken.bij een sttion dat nog niet helemaal aan alle milieueisen voldoet. Loodvrije benzine, dat wel. Naast ons staat een man zijn auto vol te gooien, zijn sigaret losjes in zijn mondhoek. Hmm, eventjes vroeg ik me af of het een mooie dood zou zijn, omkomen in een vuurzee op een berg in Meghalaya. Maar al snel besloot ik dat dat het Nederlandse nieuws toch niet zou halen en het dus geen mooie dood is voor een backpacker. Gelukkig gingen we zonder ontploffingen weer verder.
Voor het eerst dat ik in India was zag ik een verkeersbord: haarspeldbocht. Maar ook nu was ik kennelijk de enige die dat gezien had. Nadat mijn oom zijn autootje vlak voor een aanstormende bus weer op de goeie weghelft had gemanouvreerd, probeerde ik zo neutraal mogelijk op te merken dat inhalen in de bocht in Nederland verboden is. Mijn oom antwoordde dat als tijdens een inhaalbewegeing een tegenligger verschijnt meestal de vrachtauto die ingehaald wordt zal remmen zodat je weer naar je eigen weghelft kan of anders de tegenligger wel zal remmen. Niet echt een overtuigend concept. Maar ik probeer mezelf gerust te stellen met de gedachte dat met een topsnelheid van 50 km/h de impactsnelheid bij een botsing kleiner is dan bij een snelheid van 100 km/h. Driftig toeterend vervolgden we onze weg.

Shillong
De sfeer in Shillong is heel on-Indiaas. Het is heel erg op het Westen georienteerd. Het ziet er absoluut niet westers uit maar het heeft ergens wel iets Brits. Het zit in kleine dingetjes. In plaats van de Inidaase pyamabroeken dragen ze hier jeans en in plaats van de jingeljangel hindimuziek staat hier vooral MTV aan en zijn Metallica en U2 hier populair. Plus dat hier wel mensen zijn die kunnen rijden en bijvoorbeeld afstand houden. En dan natuurlijk het weer. Het regent er veel en de terperatuur ligt tussen de 5 en 25 graden. Toen ik er was was het voor Nederlandse begrippen stralend lenteweer. Avonds werd het behoorlijk fris, zo'n 5 graden en iedereen die ik daar sprak zei dat ik het er wel fijn moest vinden omdat het in Nederland ook koud is. Koud is koud, maar goed.
Omdat we maar een nachtje bleven stonder er veel bezoeken gepland. Ook hier zijn de mensen supervriendelijk maar op een gegeven moment had ik het echt zwaar gehad met al dat eten. Ik geloof dat ze het wel begrepen dat ik bij het diner minimaal opschepte en daarna direcht naar bed ging. Niet gewend, bescheiden eter dat soort dingen.
We sliepen in een houten huis uit 1940. Onverwarmd. Het voordeel van een houten huis is wel dat het earthquake proof is. Daarmee wordt bedoeld dat als het instort het minder pijn doet dan beton. Shillong en eigenlijk deze hele reio ligt op een breukvlak. Regelmatig doen zich lichte schokken voor. Maar ik heb niets gemerkt. Toch wel jammer aan een kant.

Insurgency
Het Oostelijk Hoofdkwartier van de Indiaase strijdkrachten is gevestigd in Shilong. En juist deze omgeving is een van de bolwerken van de militanten. Van de aanwezigheid van het leger krijg ik gemengde gevoelens. Aan een kant is het wel prettig dat de kans dat je ontvoerd wordt een stuk kleiner is maar aan de andere kant zijn soldaten vaak het doelwit van aanslagen. In ieder geval is het zaak om 's avonds binnen te blijven. Niet dat het zo belachijk gevaarlijk is buiten maar de kans dat je ergens bij betrokken raakt is dan wel groter. Voor de mensen hier draait de insurgency vooral om risicomanagent. In de stad is het risico kleiner dan daarbuiten en overdag is het risico kleiner dan 's avonds. Onderweg van Guwahati naar Shillong liepen we dus een groter risico bedenk ik nu. Maar ik denk dat de kans dat ik bij een incident betrokken raak 100 keer zo klein is als de kans dat we head first tegen eenbus aanknallen of head first het ravijn in pleuren.

Guwahati 1/2/01
De laatste paar daagjes rustig aangedaan. Maar een paar mensen bezocht. Mijn oom en tante hebben mij eventjes alleen gelaten zodat ik rustig wat kan lezen en TV kijken. Ze hebben hier Cartoon Network. Elke keer als mijn oom en tante mij alleen thuis laten moet ik de deuren achter hen op slot doen en mag ik niemand binnenlaten. het gevolg is een acuut Sneeuwwitje-gevoel. Mijn neef uit de US is aangekomen. Ik heb een ticket voor Chennai (Madras) geboekt voor 8/2. Kakkerlakken zijn smerige beesten.

Guwahati 6/2/01
Vandaag zijn we teruggekomen van een lang weekend in Jorhat, de stad waar mijn pa vandaan komt. Jorhat ligt zo'n 300 km ten oosten van Guwahati en is plusmin zes uur rijden. Bij vlagen is de National Highway er naartoe prima geasfalteerd en onder toejuichingen van mijn neef en van mij haalde de Maruti van mijn oom af en toe de 100 km/h. Wel een beetje flauw dat iedereen ook met die snelheid door de dorpjes raast. Maar ja, moeten die lui maar niet langs de snelweg gaan wonen. Kunnen ze wel borden neerzetten met max 40 km/h maar daar hebben wij natuurlijk kak aan.
Onderweg hebben we nog een bezoek gebracht aan een familielid waarvan de echtgenoot onlangs is overleden. Iets meer informatie had ik graag op prijs gesteld want toen we binnenkwamen bleken we midden in de rouwplechtigheid terecht te zijn gekomen. Tot mijn opluchting nam mijn neef mij snel mee naar buiten zodat wij ons daaraan konden ontrekken. De onvermijdelijke maaltijd sloegen we natuurlijk niet over.

Jorhat (de geschiedenis van mijn kaalheid)
In Jorhat heerst net als in Guwahati de chaos alleen is het een stuk minder druk en veel minder stoffig. Ook hier had ik een druk programma met bezoeken aan alle familieleden en kennissen.
Net als in Nederland heb ik ook hier enige moeite om uit te leggen waar ik meebezig ben. De verwarring slaat snel toe. Ik heb mijn verhaal dus maar samengevat tot dat ik klaar ben met mijn studie en dat ik in Australie ga werken. Wat feitelijk niet onjuist is. Het is hier gebruikelijk dat mensen huisbedienden hebben. Dat zijn jongens of meisjes die praktisch bij de familie inwonen en daar shoonmaken en koken en zo. Het is dan wel genant om te vertellen dat ik mijn baan heb opgezegd omdat ik te hard moest werken, soms wel tien uur op een dag. Terwijl deze lui voor een bescheiden loontje soms 24 uur per dag standby moeten zijn. Gelukkig spreken de meesten geen engels. Een avond waren we uitgenodigd voor een diner bij iemand wiens twaalfjarige dochter erg goed scheen te kunnen dansen. Wat ik niet verwacht had was dat ze ook zou optreden, live in de huiskamer. Dat was apart. Bij een ander bezoek kwam plotseling de foto van de broer van mijn overgrootvader te voorschijn. Dat was bizar, sprekend mijn pa.
we logeerden bij de zussen van mijn oom. met aan de enekant het huis waar mijn grootouders hebben gewoond en aan de andere kant het stuk grond dat eigendom is van mijn vader. Mijn vaderland. het staat vol met onkruid en er lopen wat verdwaalde koeien. In het midden staat een grote termietenheuvel. En, zoals de oplettende Discovery kijkers zullen weten, worden termietenheuvels vaak als nestplaats gebruikt door cobra's. Inspectie van het perceel vanaf het balkon leek mij dus ruim voldoende. Het nieuws dat er in de buurt ook echt iemand door een slang was gebeten was ook niet echt geruststellend.
De bedden hier zijn knoeperhard. Geen latten bodem maar gewoon een plank met daarop een matras die ik liever zou willen omschrijven als een dunne deken. Op het plafond zaten een paar knalgroene hagedisjes. Grappige beestjes. Ik was alleen bang dat ze head first mijn bed in zouden vallen. Laten we eerlijk zijn, over het plafond lopen blijft in strijd met de zwaartekracht.
5 februari had ULFA, het grootste rebellenleger in de regio, maar weer eens een bandh afgekondigd. Een bandh is een soort staking en uit angst voor repercussies houdt iedereen dan zijn winkeltjes gesloten. Een bandh is voor ULFA sympatisanten vaak aanleiding om arelax te gaan doen. het was dus weer een dag om in de buurt van het huis te blijven. Mijn sympathie voor de Assamese zaak begint ondertussen historische diepte punten te bereiken te meer nu we een gepland bezoek aan een theeplantage moeten afzeggen. Alles leuk en aardig maar las ze mijn vakantieplannen in de was sturen moeten ze oprotten. Oplijnen en afschieten die gasten.

Kaziranga National Park
Onderweg terug naar Guwahati hebben we een nacht doorgebracht in het Kaziranga National Park. Een van de laatste plekken waar de zeldzame eenhornige neushoorn nog voorkomt. het park is overigens ook een favoriete schuilplek voor ULFA-strijders wat ons jeeptochtje door de jungel net iets spannender maakt. Natuulijk ook een tochtje op een olifant gemaakt. Dai is cool. Want anders dan met de jeep lopen de dieren niet weg en kunnen we dwars door de grazende kuddes buffels en neushoorns lopen. Mijn persoonlijke favoriet van het park is de eigenaar van het hotel die sprekend op Cheech Marin lijkt. Daar had ik eigenlijk een foto van moeten nemen maar van mijn oom mocht ik niets zeggen omdat niemand mocht weten dat ik een buitenlander was. Toeristen betalen namelijk tien keer meer dan Indiers. Gevolg was wel dat de rondleiding in het Assamees was. Maar goed, zo'n tochtje is ook prima zonder al dat woudloper blabla.

Guwahati 8/2/01
Gisteren ben ik goddomme over mijn nek gegaan. Ik moest mijn oom vragen om de auto te stoppen en thuis mocht ik ook nog een aantal keer achter het porceleinen stuur plaatsnemen. Eigenlijk zou ik vandaag naar Chennai vertrekken, maar volgens mijn tante was dat geen optie. Nu vlieg ik zaterdag. Ik heb wellicht iets verkeerds gegeten. In Jorhat hebben we trouwens een keer kersenen voorgeschoteld gekregen. Ik heb nog gezegd dat dit in Europa als extreem gevaarlijk wordt beschouwd maar dat scheen mijn tafelgenoten niet te deren. Ik heb toen zelf ook maar wat opgeschept. Volgens mij zijn de koeien hier, net als de rest van de inwoners van dit land, allemaal zo gek als een deur maar later bleken het geitenhersenen te zijn. Over de mentale gesteldheid van deze gehoornde viervoeters heb ik ook zo mijn twijfels. Maar goed, gevaarlijke sporten vallen ook onder de dekking van mijn reisverzekering. Ik vraag me alleen af of als de Creutzfeld-Jacob over 15 jaar inslaat ik nog een declaratie kan indienen.

Bruid
In India worden vell huwelijken gearrangeerd door de ouders. Erg komisch zijn de advertenties in de krant onder het kopje 'grooms wanted'. Pagina's lang worden huwelijkskandidaten uitgenodigd om hun biodata naar de ouders van de bruid te sturen. De geschikt kandidaat dient bijvoorkeur een dokter, ingenieur of bankmanager te zijn. Gezien mijn huidige werkloze status denk ik dat ik niet in de smaak zal vallen bij de potentiele schoonouders hoewel mijn Nederlandse komaf waarschijnlijk wel weer een pre is.
Volgens mijn tante bevinden zich in haar vriendenkring genoeg huwbare dochters en als ik interesse heb kan er zo een rijtej opgetrommeld worden. Na dit soort mededelingen pleeg ik mij op de vlakte te houden. Voor je het weet doe je weer toezeggingen die je niet waar kunt maken of waar je later spijt van krijgt (dit is misschien meer iets voor de terugweg).

Guwahati 9/2/01
Vandaag is het voor de tweede keer mijn laatste dag in Assam. Een goed moment voor enige contemplatie. Ik heb het erg naar mijn zin gehad. De sfeer was overal erg warm en open. Nergens de Aziatische gereserveerdheid. Alles was heel informeel. Tenminste, ik heb me overal heel informeel gedragen...
de meeste mensen die ik ontmoet heb waren gepensioneerd, de mensen van mijn leeftijd studeren of werken elders. Maar nu ik zelf ook feitelijk met pensioen ben, voelde ik me wel thuis in het ritme van eten en slapen.
Deze trip heeft me ook een aantal inzichten opgeleverd. Ik weet nu waar mijn aversie tegen werken vandaan komt. Assamezen zijn namelijk, op een paar uitzonderingen na, allemaal heel erg lui. Het schijnt dat de Britten mensen uit andere delen van India moesten halen om op de theeplantages te werken omdat de Assamezen dit vertikten te doen. En ook nu zijn het de Bengoli's die hier het hardste werken.
Maar goed, morgen ga ik toch echt vertrekken. En dan is het uit met de luxe. Dan ben ik alleen tussen een miljard idioten. In een land met een atoombom maar waar wel minstens een keer per dag de stroom uitvalt. En een land waar ze zelfs je organen stelen, zodat ik elke morgen eerst mijn ingewanden zal moeten tellen.


Chennai 11/02/01
Ok, wordt ik na mijn middagdutje wakker, wat zie ik op het sportkanaal: Davis Cup tennis, rechtstreeks vanuit Eindhoven. De wedstrijd is kennelijk nog niet begonnen en er wordt uitgebreid op het publiek ingezoomd. Kijk, ik probeer hier een verhaal op te houden dat alle Indiers hier knettergek zijn. Maar als ze hier dan een rechtstreekse verbinding hebben met een sporthal vol halve zolen in oranje t-shirts met oranje opblaas rackets, dan wordt mijn argumentatie wel erg dun. Niet meer doen dus aub.
Maar goed, ik ben veilig in Chennai aangekomen. Mij was al verteld dat er in het zuiden van India iets meer orde in de chaos is dan in de rest van India en inderdaad, het verkeer is ieder geval een stuk overzichtelijker en de wegen zijn veel beter dan in Assam. Er is zelfs een soort van bewegwijzering. Vanmorgen eerst maar even mijn e-mail gecheckt. Even een tip voor de mensen die van plan zijn hun baan op te zeggen en te gaan reizen: neem geen Hotmailaccount. Ik wordt hier snoeihard uitgelachen met mijn Hotmail en ik moet zeggen Hotmail is inderdaad wel erg langzaam. Hier in Chennai gaat het nog wel maar in Assam waar de verbindingen een stuk slechter zijn was het soms gewoon onmogelijk. Terwijl andere accounts het daar nog wel deden. Maar dit terzijde. Na de e-mail was het tijd voor een verkennend ochtendwandelingetje. Ik heb niet bij de padvinders gezeten maar dat ik na drie bochten al verdwaald was, is toch wel weer een persoonlijk dieptepunt. Op dit soort momenten ben ik altijd te trots om de weg te vragen. Gevolg: ik ben tweeenhalf uur op het heetst van de dag door de stad aan het banjeren.
Mijn opdracht in Chennai is een kaartje voor de trein naar Bangalore kopen. De 14e heb ik daar met mijn neef afgesproken. Onderdeel van de opdracht is niet ziek worden. Nu heeft iedereen me gewaarschuwd voor het Zuid-Indiaase eten dat erg spicey kan zijn. Ik had daarom toch iets beter moeten opletten toen mijn vader bestelde als we ergens Indiaas gingen eten. Nu moet ik at random gerechten aanwijzen op de menukaart. De lunch ging goed. Prima gerechtje, voorals nog geen gevolgen. Bij het diner was ik iets minder gelukkig toen ik twee gerechten aanwees die niet bij elkaar pasten. Toen de ober mij daar vriendelijk op wees probeerde ik zo nonchalant mogelijk te vragen wat hij dan wel niet zou willen suggereren. Ik denk niet dat ik erg overtuigend overkwam. Wat ik kreeg was trouwens prima te eten.

Bangalore 14/02/01
Ik zit nu in Cubbon Park in Bangalore. Bangalore ligt zo'n 350 km ten westen van Chennai. Mijn trein vertrok vannochtend al om 6 uur en ik ben hier om 11 uur aangekomen. Mijn neef komt pas om half zeven aan dus ik heb van de tijd gebruik gemaakt om alvast een beetje door de stad te slenteren. Het was de eerste keer dat ik in volledig backpack tenue op pad ging. Tot nu toe had ik mijn rugzak zin de flightbag gelaten en over mijn schouder gedragen. Maar nu was het tijd voor het echte werk. En daar liep ik dan met een verkeerd afgestelde rugzak op het heets van de dag. In Chennai had ik me ook al bedacht dat het niet zo slim is om rond het middaguur een stadwandeling te maken. En na twee dagen flink doorbakken te zijn bij een temperatuurtje van 30 a 35 graden, besloot ik de derde dag vroeg op te staan. het kostte wat inspanning maar ik stond half negen buiten voor het hotel. Erg fijn dat ik er pas drie straten verder in de gaten kreeg dat alles hier pas rond een uurtje of 10, 11 open gaat. Maar goed, ik liep vandaag dus flink met mijn rugzak te ploeteren en ben dus maar, vlak voordat ik dacht dat ik ging flauwvallen, een restaurantje in gestrompled waar ik op mijn gemak de afstelling van mijn rugzak kon regelen. De juiste afstelling van de rugzak is een niet onbelangrijke factor in het draagconfort kan ik mededelen. De wandeling naar Cubbon Park was een stuk relaxter.
Cubbon Park is een groot en vooral rustig park waar iedereen een beetje in de schaduw van de bomen zit te chillen. Er zijn bijna geen verkopers of bedelaars die je lastig vallen. En de bedelaars die er zijn zijn allemaal nog intact, twee armen en twee benen, wat het schuldgevoel iets minder maakt als je niets geeft. Ik moet zeggen dat het toch wel even slikken is om door te lopen met je afritsbroek vol travellers cheques als een zwaar verminkt oud vrouwtje haar hand ophoudt. Dat is wel even wat anders dan het niet kopen van een straatkrant. Af en toe geef ik ook wel wat, die paar rottige centen kan ik ook geen armoe van lijden. Maar ja, ik ben Gekke Henkie niet en bovendien ik ben zelf ook werkloos. Maar je moet toch wel sterk in je schoenen staan om al die ellende langs je heen te laten gaan. Moeder Theresa was dus eigenlijk maar een watje, een beetje mensen helpen. Niets geven dat is pas karakter tonen.

Mysore 17/02/01
Mysore is een gemoedelijk stadje ten westen van Bangalore, drie uur met de bus. Ik denk dat ik het hier wel een tijdje uit kan houden. Bangalore was trouwens ook prima vertoeven. Bangalore is het IT-hart van India en het centrum heeft wel iets westers. De pogingen om het westen te imiteren hebben in India een hoog 'vooral doorgaan'-karakter. een typisch voorbeeld daarvan zijn de shopping malls, zoals bijvoorbeeld Spencer Plaza in Chennai. Spencer Plaza is gebouwed als een echte shopping mall met een fonteintje op de begane grond, roltrappen en een glazen lift. Wat het geheel dan weer net jammer maakt is dat alle daar gevestigde winkels van die typische Indiaase winkeltjes zijn waarin zoveel mogelijk spullen zo onoverzichtelijk mogelijk zijn opgestapeld. Niet dat ik zit te wachten op de zoveelste Levy's Store maar dit is dan ook weer net niets. Maar Bangalore is goed op weg.
Ik was naar Bangalore gekomen omdat mijn neef daar moest draaien. Samen met een vriend heeft hij een act en ze schijnen ondertussen redelijk groot te zijn in de US underground. We sliepen bij de ouders van de vriend van mijn neef. Veel Indiers in San Francisco, waar mijn neef werkt, komen uit Bangalore en omgeving. Een aantal vrienden van mijn neef kon daarom familiebezoek combineren met het eerste optreden van DJ Rhino_FX in India. En voor mij was dit een snelle introductie in de India scene van San Francisco. Prima lui en, niet verbazingwekkend, enigszins gestoord. Mijn neef heeft me nogmaals nadrukkelijk uigenodigd om naar de US te komen en ik denk dat ik maar een manier moet zien te vinden om daar ook echt naar toe te gaan.
De club waar mijn neef moest draaien was de 180 Proof, een van de meest trendy bars in India. De inrichting was super strak en deze club had net zo goed in Rotterdam of ergens anders kunnen staan. Voor het optreden stond nog een interview met een of ander blad gepland. Nadat mijn neef en zijn vriend omstandig hadden uigelegd dat zij deel uit maken van een soort los vast verband van muzikanten en acts en dat het idee om traditionele Indiaase muziek met modene Drum&Bass te mixen uit London komt, vroeg de interviewer nog ongeveer vijf keer in verschillende bewoordingen wat Drum&Bass nu precies is. Wat mij erg benieuwd maakt naar wat er uiteindelijk in het interview komt te staan.
Het optreden zelf was OK. Mijn neef kan wel een aardig plaatje draaien. Zijn vriend speelt daarbij tabla, een Indiaase handtrommel, wat het geheel inderdaad een Indiafeeling geeft. Apart was wel dat de eningen die dansten de San Francisco posse en familie van de tablaspeler waren. Toen ik naar de WC moest werd ik er weer aan herinnerd dat ik nog steeds in India was. De deur van het toilet werd voor mij open gehouden door een jongen en toen ik, nadat ik mijn blaas geledigd had, mijn handen wilde wassen draaide hij vliegensvlug de kraan voor mij open en gaf vervolgens servetjes aan om mijn handen te drogen. Hoewel deze kraanopendraaier en servettenaangever een weinig benijdenswaardige baan heeft, weigerde ik hem te tippen. Dit waren handelingen die ik zelf ook wel kon uitvoeren. En na alle brakke en heel brakke toiletten die ik ondertussen gezien heb, was het op het smetteloze toilet van de 180 Proof bijna een genoegen om de kraan aan te raken. Als deze boy nou op Delhi Airport had gstaan dan ha ik hem misschien wel willen belonen. Ruim zelfs.
De sluitingstijd in Bangalore is half twaalf wat wel redelijk vroeg is. Maar als het voor de verandering nu een niet door aanhangers van de een of andere extreme groepering wordt verneukt, dan wordt het nog wel wat met Bangalore.

Valentijnsdag
Ik bedenk me nu dat ik vanaf deze plek op de wereld veilig valentijnsmailtjes en smsjes had kunnen versturen. Als ik toch pas over een jaar terug kom is iedereen dat toch weer vergeten. De eventuele sociale schade zou dus beperkt gebleven zijn.
De 14e zat ik in Cubbon Park. Daar liepen zelfs jongens met hun arm om de schouder van hun meisje. Dat is iets dat in andere delen van India als dermate obsceen wordt beschouwd dat mensen stenen naar je gaan gooien. Valentijnsdag wordt in India, net als in Nederland, door de marketingboys gezien als een goede gelegenheid om het land te bestoken met super irritante valentijnsreclame. Nu vind ik ook dat ze moeten oprotten met die valentijnsshit, maar het aftuigen van winkeliers die valentijnskaarten verkopen door ultranationalisten die dat tegen de Indiaase cultuur vinden geeft aan dat deze gasten het ook niet helemaal begrepen hebben.

Mysore 18/02/01
vandaag ben ik een maand onderweg. van die maand heb ik drie weken bij familie gezeten. Ik ben dus pas een weekje echt aan het backpacken. Tot nu toe verloopt alles soepeltjes en het dakterras van de Shilpashri Bar is zeer relaxo. Wellicht dat ik mijn drie maanden in India hier verder ga door brengen. Dan kan ik ook mijn reisverslag een beetje beperkt houden. Het leven is hier vrij goedkoop wat ook wel een prettige omstandigheid is.
Ik ben vandaag van hotel veranderd. Het hotel waar ik zat was wel erg ranzig. De Lonely Planet en ik verschillen duidelijk van mening over wat er onder het begrip 'very clean' moet worden verstaan. Het hotel waar ik naartoe ben gegaan ziet er iets beter uit en is nog goedkoper ook. In ieder geval is nu de prijs/kwaliteit verhouding wat meer in evenwicht.

Mysore 19/02/01
Vandaag ga ik naar de Sri Chamundeswari Tempel. Deze tempel ligt op een heuvel en ik heb om drie uur met Steve op de top afgesproken. Steve is een kerel uit Engeland, net gescheiden en hij mist zijn twee zoontjes. Steve lust wel een biertje. Het is de bedoeling dat je via de trap naar de tempel toe gaat. We hebben het hier over een trap met meer dan 1000 treden. Maar goed, ik heb toch alle tijd dus laat ik het maar proberen en een beetje spirituele reiniging kan ook geen kwaad.

De trap
1000 treden zijn heel veel treden. Ht is nog steeds zo'n 35 graden, op zich niet onaangenaam, maar als je duizend treden aan het beklimmen bent is het toch wel killing. Ik was ook nog aan het bijkomen van de thali die ik net gegeten had. Thali's zijn geniaal. Voor 40 rupee, ongeveer twee piek, krijg je een bord met een aantal bakjes met zeer smakelijk prut en rijst en chapati. Het mooie van dit gerecht is dat er een kerel rondloopt die steeds je bord bijvult en je zoveel kan eten als je wilt. Dat zijn dingen die deze backpacker wel kan waarderen.
Valk voor het eind van de trap stond eenklein hutje waarin een man zat die mij een bloempje gaf. Foute boel, dit wordt betaslen. En ja hoor, binnen 0 seconden was ik voorzien van een stip op min voorhoofd, was er een soort zegening uitgesproken en werd er een schaaltje opgehouden waar ik een klein financieel offer kon maken om een en ander te effectueren. Aan de reactie van de man kon ik opmaken dat mijn 5 rupees nauwelijks genoeg waren om de ceremonie te voltooien. Mijn belofte dat ik mijn volgende leven nog wel een keertje langs zou komen scheen niet echt over te komen.
Boven op de berg zat Steve bij te komen van de klim. er stonden een stuk of tien kleine jongetjes om hem heen die allemaal riepen dat ze van elk Europees land de hoofdstad wisten. De hoofdstad van Litouwen konden ze echter niet vertellen. En dat was maar goed ook want die wisten Steve en ik eigenlijk ook niet en het zou toch vervelend zijn om er achter te moeten komen dat vijf jaar oude jongetjes op een berg in India meer weten dan jij.
Behalve de tempel is er op de berg ook nog het Godly Museum. In het museum wordt door middel van slechte muurschilderingen de boodschap overgebracht dat we ons nu in het laatste stadium van een zich steeds herhalende cyclus van 5000 jaar bevinden. Zeer binnenkort zal de cyclus opnieuw beginnen in het paradijs en alleen de zuiveren van geest zullen daar worden toegelaten. Een enigszins veronturstende boodschap aangezien ik vrees dat in de loop der jaren mijn geest niet meer zo heel zuiver is gebleven. Ik hoop dat ik mijn reis nog kan afmaken en vraag mij af of mijn 5 rupee zegening wel voldoende bescherming biedt.

Mysore 20/02/01
Steve vertrekt vandaag naar Bangalore. Ik denk dat hij het daar wel naar zijn zin zal hebben. Bangalore heeft pubs.
Vandaag heb ik mijn foto's opgehaald vervolgens heb ik de hele dag besteed om een fukking werkende scanner te vinden in dit fukking gat. Er zijn hier meer internetshops dan in heel Rotterdam en sommige zelfs met scanner maar een werkende scanner is kennelijk te veel gevraagd voor deze cyberkoelies. En toen ik na vier urr, ja ik was weer verdwaald, eindelijk een werkend apparaat had gevonden werd ik snoeihard een poot uitgedraaid. Die fokking IT-Gandhi's lieten mij ijskoud betalen voor de scans die ze zelf verneukt hadden. Maar goed die paar lousy piek mogen die control-alt-delete-fakirs in hun reet steken voordat ze weer op hun fukking spijkerbed gaan zitten.
Anyway, hier op het Shilpashri terras is het weer goed. De sterren schitteren weer vredig en de muggen doen weer hun ongevraagde bloed voor malaria ruil. Ik werd vanmorgen trouwens wakker met een vreemde bult op mijn arm. Nu is India een van de weinige landen waar de pest nog voorkomt dus ik ben benieuwd waar dit nu weer toegaat leiden. In de Shilpashri Bar komen bijna alleen maar toeristen. Waarschijnlijk omdat het hier een fractie duurder is dan elders. Maar het zou mij niet verbazen als de bewaker onderaan de trap de locals tegenhoudt. Gevolg is wel dat iereeen hier ongegeneerd zijn Lonely Planet op tafel heeft liggen. Ik vermoed dat degene met de meest versleten LP en de meeste Indiaase kleren aan het meeste indruk maakt. Ik heb mijn LP daarom maar een paar keer op straat laten vallen. Die Indiaase kleren komen later wel als mijn eigen kleren uitelkaar vallen. Ik werd een paar dagen terug de weg gevraagd door een Indier. Dat was wel vleiend maar waarschijnlijk had ik hier gewoon te maken met een zeer dom individu.

Mysore 21/02/01
Ik heb besloten dat het langzamerhand tijd wordt om weer verder te trekken. De volgende stop zal Ooty zijn. Vandaag is een feestdag en zijn de banken dicht. Ik zal daarom nog even moeten wachten met vertrekken. Alles op zijn tijd.

Philip
Tijdens een van mijn (ver)dwaal tochen door Mysore werd ik plotseling aangesproken door een local die vroeg of ik het dansen gisteravond gezien had. Dat had ik niet. Als deze lui aktiviteiten gaan organiseren die niet in LP staan dan wordt het natuurlijk wel een beetje ingewikkeld. Hij stelde zich voor als Philip en vertelde dat hij elf jaar in Engeland op school had gezeten wat zijn foutloze engels verklaarde. Hij stelde voor om ergens een kop koffie te gaan drinken. Leek mij een goed plan dus gingen we naar de dichtsbijzijnde bar. De locale barretjes hier zijn super donkere lokalen dus er was een reeel klap op de kop plus beroving gevaar. Maar niets van dat al. Philip vertelde dat hij een wees was en dat hij met geld van UNICEF naar Engeland kon gaan. Kijk eens aan, dat was misschien wel geld dat ik met mijn kinderpostzegels heb opgehaald. Philip studeerde nu Ayurvedische geneeskunde, de Indiaase kruidengeneeswijze. Hij vertelde dat hij een huis runde waar hij samen met twee Austaralische boys en een Fransoos mensen met een of andere hersenziekte opvangt. Gekke Indiers, ik vraag me af of je verschil ziet. Maar toch sympatiek van Philip om voor deze lui te zorgen. Bovendien is Philip op dit moment bezig met de voorbereidingen om in Gujarat te gaan helpen. Ik verwachtte elk moment dat hij geld ging vragen maar het enige dat hij vroeg was of ik die avond voor de mensen in Gujarat wilde bidden.
Philip was erg verheugd dat er een Amerikaanse rapartiest naar Bangalore komt om ten behoeve van Gujarat op te treden. Philip kende hem zelf niet en vroeg of ik hem kende, MC Hammer. MC Hammer for crying out loud! Hoewel dit weer een typisch voorbeeld is hoe het Westen produkten al die ver over datum zijn zonder scrupules naar de Derde Wereld exporteerd, doet het mij deugd te vernemen dat de heer Hammer kennelijk zijn faillisement weer te boven is.
Die avond een klein atheistengebedje gebeden want beloofd.

Will
Een andere local die ik in Mysore tegen het lijf ben gelopen was William, Will voor vrienden. Will is DJ in een van de hotels in Mysore en hij wilde mij laten zien waar hij werkte. Hij zei dat het hotel een roof garden had dus dat leek mij wel prima. Will zei dat hij jarig was dus ik had hem een drankje beloofd. Will luste wel een biertje. Ik kwam net mijn bedje uitgerold en ik opperde dat het wellicht niet zo verstandig was om 'smorgens al aan het bier te gaan. Maar de ober liet ons op zijn horloge zien dat het al vijf over twaalf was. Einde discussie.
Zoals ik al vreesde was vriend Will na een glas al redelijk teut. Zijn verhalen begonnen een beetje samenhang te verliezen. Gelukkig zasg ik een andere toerist op het terras zitten en die kon ik overhalen om aan ons tafeltje te komen zitten. Zo had ik tenminste iemand met wie ik een normaal gesprek kon voeren. Ondertussen zat Wioll zijn favoiete artiesten op te noemen, Deep Purple, Aerosmith, Europe en ter vermaak zong Will bij elke band een regeltje van een van hun liedjes. daarna vroeg Will of we Lou Reed kenden. Die kenden wel wel. Will vond Lou Reed erg goed en hijj liet zijn onderarm zien waarop met grote letters BLUE REED stond geschreven. Ik hoop voor Will dat het geen permante tattoo was.


Coimbatore 26/02/01
Het is nu half zeven 's avonds. Mijn trein vertrekt pas om kwart voor een dus ik heb weer even pauze. vanmorgen ben ik vertrokken uit Coonoor. Ik heb twee daagjes in de Nilgiri Hills doorgebracht. Eerst een dag in Ooty, bij sommigen misschien beter bekend onder de naam Udhagamandalam, 160 km ten zuiden van Mysore en daarna een dagje in Coonoor 20 km verder op. De Nilgiri Hills is een bergachtig gebied en het is er supermooi. Als je door dit gebied rijdt krijg je af en toe prachtige vergeizchten te zien. en om het beste uitzicht te bieden rijdt de bus vlak langs het randje van de berg. Het bergrip vervaarlijk overhellen heeft voor mij een veel diepere betekenis gekregen, intenser.
Ooty wordt door LP omschreven als 'a good place for outdoor activities: boating, horse back riding, trekking. wandeling (naar de kroeg) mijn persoonlijke favoriet is bij gebrek aan goede kroegen niet echt een optie. Tijd dus om verder te trekken. Coonoor heeft ook niet echt eeen bloeiend uitgaansleven maar het is er een stuk rustiger en veelminder toeristisch dan Ooty. een voordeel van deze bergstadjes, of hill stations zoals ze hier genoemd worden, is de frisse lucht. dat is wel een prettige afwisseling van het stof en de vervuiling in de andere steden. overdag is het hier stiekem nog steeds 30 C maar de avonden zijn heerlijk koel en de nachten zelfs fris.
Maar goed, tijd voor actie. Ik was van plan om in Coimbatore, 100 km ten zuiden van Coonoor, te overnachten, maar Coimbatore is zeer warm en stoffig dus ik heb meteen maar een kaartje gekocht voor de nachttrein naar Cochin, nog 200 km verder. Dat bespaart me nog een overnachtig ook. Maar ik ben benieuwd of ik kan slapen.

Headshake
Indiers hebben een nogal afwijkende manier waarop ze hun hoofd schudden. Als ze nee schudden bedoelen ze ja. Was het in Assam al apart om een verhaal te vertellen aan iemand die driftig nee zit te schudden, de verwarring is compleet als ik nee schud omdat ik nee bedoel. Dan denken die lui dat ik ja bedoel. Vooral als je staat te wachten totdat je kan oversteken (iets wat Indiers zelf nooit doen, die steken gewoon over) dan stoppen er constant riksja's die denken dat je daarop staat te wachen. het is dan zaak om snel van deze lui af te komen anders kom je de straat nooit over. Ik heb dus maar een handgebaar ontwikkeld waarvan ik hoop dat het niet te beledigend overkomt.
Een subtiele hoofdschudvariatie is het diagonaal bewegen van het hoofd. Dit betekend bedankt of ok. Hoe verder het hoofd beweegt hoe groter de dank. Toen ik een keer 10 rupees aan de schoonmaakboy gaf omdat ik geen vijfje had dacht ik dat zijn hoofd eraf zou vallen. Waarschijnlijk wordt deze boy normaal nooit getipt.
Waar je in India ook aan moet wennen is dat het hier vrij gewoon is dat kerels hand in hand lopen. Nu zijn deze mannen ongetwijfeld, zoals Willem van Hanegem dat zegt, gezonde jongens maar het komt wel enigszins klef over. Irritant is ook dat Indiers geen persoonlijke ruimte kennen. Zelf vind ik het vrij irritant als er iemand vlak achter me gaat staan, maar hier gaan de mensen bijna op je staan.
Als je in de rij voor een loket op een beleefde afstand van je voorganger gaat staan, dan sta je dus niet in de rij en gaan er allerlei lui voor je staan. Een beetje strategische plaatsing van je voeten kan dan soms helpen. Maar ik mag blij zijn dat de mensen in het Zuiden uberhaupt in de rij gaan staan. Ik heb gehoord dat in andere delen van India de mensen zich massaal op het loket storten en dat het alleen met trekken en duwen mogelijk is om aan de beurt te komen.

Cochin 1/3/01
Ik zit nu op het terras van een heel relax maar alcoholvrij tentje op het water van de baai. De zwoele avondwind brengt enige verkoeling en tevens een ontzettende baggerlucht wat op zich niet zo vreemd is want waarschijnlijk komt het riool van Cochin (1,1 milj. inwoners) rechtstreeks in de baai uit.
Gisteren speelde hier een bandje. Ze speelden muziek a la Iron Maiden. Niet echt passend voor een warme avond aan zee. Maar ze speelden wel foutloos en ik weet uit mijn bescheiden gitaarverleden dat dit niet de makkelikste muziek is om te spelen. Als ik was blijven oefenen had ik er dus zo uit komen te zien, een hard rock koelie.
Relaxte tentjes zijn er wel maar het is even zoeken. De standaard kroeg is hier een donker hol vol kerels die een beetje zitten te zuipen. Misschien wel leuk voor een keertje, maar gezellig is anders.
Vanmiddag had ik ook een relaxte stek te pakken. Het Kashi Cafe, al getipt door LP als een hippe tent, was inderdaad prima vertoeven. Er wordt hier een nogal verwarrende terminologie gehanteerd. Als je hier een biertje wil moet je naar een bar. Gelegenheden die Cafe of Pub in hun naam voeren kunnen in het algemeen de gewekte verwachtingen niet waar maken. Een hotel is hier een restaurant, als je ergens wilt blijven slapen moet je naar een lodge. een auto (spreek uit: oto) is een motorriksja. Een auto is een car. Maar dat geeft allemaal niet. een roof garden is een roof garden en daar vind je meestal wel wat je zoekt.
Cochin bestaat uit twee delen het moderne vasteland en het historische schiereiland. Vandaag ben ik maar eens naar het schiereiland gegaan. Alle bezienswaardige items bevinden zich daar. De Santa Cruz Basilica was is inderdaad indrukwekkend. Van buiten ziet het eruit als een of ander brak kerkje maar binnen zijn ze redelijk los gegaan. Het paleis was minder. Een paar honderd jaar geleden heeft iemand daar een aantal dames met ontzettende jetsers op de muur geschilderd. Op zich een initiatief dat mijn volledige instemming geniet maar al met al was het niet zo heel erg opwindend.
Prettige afwisseling is dat ze hier naast de standaard winkeltjes met houtsnijwerk en bronzen beeldjes, waar overigens super coole spullen tussen zitten, ook galerietjes hebben met moderne kunst van locale kunstenaars. Als ik straks rijk ben dan moet ik nog maar eens een wereldreis maken. Dan kan ik al die shit kopen en een plekje geven in mijn riante villa.
Op het pondje terug heb ik eindelijk weer eens Nederlands gesproken Er werd weliswaar in het Vlaams geantwoord maar ik kan er weer even tegenaan.

Apies
Regelmatig kom je in India jongetjes tegen die een aantal standaard vragen op je afvuren. What's your name? Which country are you from? One Holland coin? One pen? Bij de Santa Cruz Basilica werd ik ook weer lastig gevallen door zo'n knaapie. Toevallig had ik nog een snoepje dat ik in het vliegtuig gekregen had in mijn broekzak zitten. Onder de toevoeging 'en nou oprotten' gaf dit aan het jongetje. Fout. Binnen een halve seconde was ik omringd door een horde jongetjes die van mening waren dat mijnheer Q niet alleen om aan tevragen is maar ook om aan te raken. Achteraf bedacht ik me dat als ik in Nederland voor een basisschool snoep aan kleine jongetjes zou geven dit op zijn minst enige gefronste wenkbrauwen zou opleveren. In India moet ik dit ook maar niet doen.

Cochin 2/3/01
Tijd om verder te gaan. Morgen ga ik de bus naar Trivandrum pakken, 225 km. zuidwaarts. Een reisje van 5 a 6 uur. Waar ik een beetje ziek van word is dat je je hier een complete idioot voelt omdat je de taal niet spreekt. De meeste mensen hier spreken wel een soort van Engels, maar de sleutelfiguren zoals conducteurs of mensen naast je in de bus spreken dan net weer geen Engels. En de ellende is dat jij ook echt de idioot bent. Deze lui kunnen allemaal wel de borden lezen en als het niet duidelijk is kunnen zij het gewoon vragen. En daar loop ik dan tussen een beetje vragend te wijzen op het papiertje waar ik de plaats van bestemming op heb geschreven. Ik weet dat ik een idioot ben maar het blijft vervelend om daarmee geconfronteerd te worden. Meestal wijst het zich allemaal wel en moet je gewoon met de massa meelopen. Onderweg van Coimbatore naar Cochin had ik toch even een spanningsfactor te pakken. Cochin heeft twee stations. Het station dat ik moest hebben, Ernakulam, is het een na laaste station op de route. Vraag: hoe weet je of een station het een na laatste station is? Ik had mijzelf er al geestelijk op voorbereid om een taxi te nemen van het eindpunt terug naar het een na laatste station. Maar gelukkkig liep er iemand alle coupe's langs terwijl hij iets riep wat best wel eens een manier kon zijn waarop je de lettercombinatie Ernakulam kan uitspreken. Dat scheelde mij weer een of twee piek taxikosten.

Verwarrend
Het is al een paar keer gebeurd dat ik werd aangesproken door een echtpaar met een kind dat om geld vroeg. Tenminste dat denk ik want alle keren spraken deze lui geen Engels. wat verwarrend is is dat ze keurig gekleed zijn en geen lompen dragen zoals de meeste bedelaars. Het etengebaar is echter duidelijk genoeg. Maar toen ik een keer een tientje wilde geven wilden ze dit niet. Het is niet veel, maar veel meer dan de tweetjes of vijfjes die ik normaal aan bedelaars geef en je kan er volgens mij best wel wat voer van kopen. In een flits zag ik mij in een zeer genante situatie geplaatst waarin ik mensen die misschien gewoon de weg vroegen voor bedelaars had aangezien. Maar ik maakte uit de reactie op dat ze het tientje weigerden omdat ze meer wilden. Mijn reactie daarop was om mijn geld weg te stoppen en door te lopen. Het echtpaar Sir, Sir roepend achterlatend. Wie zijn deze lui? Zijn dit starters op de bedelaarsmarkt die nog enige eigenwaarde hebben en zich niet met een fooitje willen laten afschepen of zetten ze gewoon hoog in? Ieder geval is het zaak dat ik overal waar ik kom in de lokale taal leer te zeggen dat ik Gekke Henkie niet ben zodat daar ieder geval geen onduidelijkheid over bestaat.

Trivandrum 4/3/01
Trivandrum is wel een ok stadje. Trivandrum heet tegenwoordig Thiruvananthapuram. De grapjassen hier hebben op een bepaald moment besloten om een aantal plaatsnamen te veranderen. Bombay heet nu officieel Mumbai. Madras is Chennai, Cochin is Kochi. Mijn favoriet blijft Ooty dat nu officieel Udhagamandalam heet. Ik kan me niet voorstellen dat Udhagamandalam in de locale taal makkelijker is uit te spreken dan Ooty. Maar goed, ik schijn elke naam toch verkeerd uit te spreken dus het maakt allemaal niet zoveel uit.
In Trivandrum bevinden alle historische items zich binnen loopafstand van mijn hotel wat wel zo makkelijk is. Vandaag ben ik langs de Sri Padmanabhaswamy tempel gelopen. Dit tempelcomplex is alleen toegankelijk voor hindu's. Erg flauw is dat ze er een grote muur omheen hebben gezet. Alleen het hoofdgebouw dat 30 meter hoog is is te zien. De poorten worden bewaakt door tempelwachters. Er bestaan dus ook brede Indiers. Het is alsof er binnen een party aan de gang is met als dresscode sari of dhoti. De tempelwachters zien eruit alsof ze je zonder moeite ook een stip op je voorhoofd geven als je toch doorloopt, maar dan met de bamboe stok die ze in hun handen hebben. Dan maar een fotootje van het hoofdgebouw, ook goed.
Vlakbij de tempel is het paleismuseum. Ik was eigenlijk van plan om een klein sprintje door het museum te trekken zodat ik dit ook weer op mijn lijste kon zetten maar je mag het museum alleen in met een gids. Gelukkig was ik de enige bezoeker en de gids die mij rondleidde hield een vrij vlot tempo aan zodat ik na tien minuten het pand weer kon verlaten. Het paleis herbergt een stoffige verzameling van schatten die de plaatselijke maharadja's in de loop der jaren verzameld hebben. In de collectie bevindt zich ook een aantal geweren dat is buit gemaakt op de Hollanders. Ook de Hollanders hebben geprobeerd India te veroveren. Als zij in plaats van de Britten India in handen hadden gekregen dan had je nu een subcontinent waar een miljard Qtjes rondliepen. Ik weet niet of dat nu wel zo bevoordelijk was geweest.

Woman's seat
Op weg van Cochin naar Trivandrum had ik mij zo efficient mogelijk met mijn backpack geinstalleerd op de achterbank van de bus. Ik heb nu al een paar keer in verschillende locale talen commentaar gekregen over mijn rugzak dus nu had ik er van te voren over nagedacht. Het eerst gedeelte van de reis beleef het echter vrij rustig in de bus. Pas bij Kollam, na drie uur reizen stroomde de bus vol. De mannen naast mij veerden op om een aantal dames te laten zitten. Zeer galant. Er stond nog een meisje maar er was nu plek zat op de bank dus daar kwam ik weer goed vanaf. Het meisje ging alleen niet naast mij zitten en de kerel die bij haar stond begon tegen mij aan te praten. eerst dacht ik dat hij ook wilde zitten en dat ik voor hem moest opstaan. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik mijzelf redelijk had ingebouwd met mijn backpack en dat het vrij lastig was voor mij om op te staan. Uideindelijk schakelde de man over op Engels en riep hij dat ik op een woman's seat zat. De achterbank van de bus is gereserveerd voor dames. In een zeer leninge beweging wist ik mij zeer vlug vanachter mijn rugzak staande naast de man te manouvreren. Ik verontschuldigde mij en de man vertelde dat dit een typische gewoonte was uit deze regio. Als wederdienst voor deze info had ik de man die de vader van het meisje bleek er eigenlijk op moeten wijzen dat hij een zeer suffe bril droeg en dat hij daarmee zwaar voor lul liep. Maar omdat ik niet zeker wist of de goede bedoelingen van zo'n opmerkeing zover zouden komen zei ik maar niets.
Nu was het na drie uur zitten wel prettig om te staan maar een mevrouw op de achterbank gebaarde dat ik wel naast haar kon gaan zitten, er was immer nog plek. Ik bedankte vriendelijk maar deze dame stond erop. Dus na een minuutje gestaan te hebben zat ik weer op de bank maar nu aan de andere kant. De vrouw legde uit dat de achterbank weliswaar gereserveerd was voor vrouwen maar dat als er plek was mannen er best ook op mochten zitten. Dit werd even later geillustreerd door een kerel die zich met enig geweld ook op de achterbank neerzetelde. Blijft de vraag waaom die kerel met de bril per se wilde dat ik opstond terwijl er nog plek zat was. Mijn conclusie is dat dit gewoon een vette nerd was die bovendien een suffe bril droeg. Ieder geval zal je mij niet meer op de achterbank van een bus aantreffen.

Kanykumari 8/3/01
Ik ben nu in Kanyakumari, het zuidelijkste punt van India plusmin 100 km ten zuiden van Trivandrum. Hier komen de Golf van Bengalen, de Arabische zee en de Indische Oceaan bij elkaar. Hindu's vinden het hier allemaal nogal heilig dus die hebben er een bedevaartsoord van gemaakt. Bovendien heb je hier het Vivekananda Memorial en een Gandhi Memorial. Ondanks dat er vrij veel mensen opaf komen is het niet echt toeristisch wat op zich wel prettig is.
Vandaag heb ik een bezoekje gebracht aan het Vivekananda Memorial dat is gebouwd op een eilandje vlak voor de kust. Vivekananda, a.k.a the Wandering Monk, besloot rond 1880 India rond te gaan trekken, hij maakte zich sterk voor sociale gerechtigheid en, zo leren we in het plaatselijke museum, hij kon er goed zingen.
Het opvallendst aan Kanyakumari is nog dat er niet op elke straathoek een internetcafe zit. LP geeft nog bij bijna elke plaats een paar internetadresjes maar dat is vrij overbodig. Die dingen zitten echt overal. De eigenaar van een van die zaakjes vertelde me dat hij twee weken geleden geopend was en dat hij nu al zijn break-even had bereikt. Als hij daarmee hetzelfde bedoelde als ik dan is het inderdaad vrij goeie business.
Ik heb vandaag ook mijn toekomst laten voorspellen door een kaartlezer. Deze figuren kom je ook overal tegen. Ze hebben een parkiet in een schandalig klein kooitje zitten en op commando pikt de vogel een kaart van de stapel waarin jouw lot staat beschreven. Helaas sprak mijn kaartlezer bitter weinig Engels dus hij moest zich tot de hoofdlijnen beperken. Het kwam erop neer dat ik rijk ging worden en een rijke vrouw ga trouwen (in willekeurige volgorde). Over de voorspellende gaven van de parkiet kan je zo je tweijfels hebben, maar deze kerel wist wel precies wat ik wilde horen.

Madurai 9/3/01
Ik ben vandaag in Madurai aangekomen, 235 km ten noorden van Kanyakumari, 6 uur lang recht omhoog, zeg maar. Dit was de langste busrit die ik tot nu toe gemaakt heb. Reizen begint langzamerhand een soort verslaving te worden. Na een uur heb je al een houten reet en de rit door de dorre Indiaase vlakte is geestdodend, maar toch is het een soort van jammer als je de plek van bestemming hebt bereikt.
Tijdens zo'n lange rit lijkt het soms net alsof je naar een film zit te kijken, als of het allemaal niet echt is en dat je morgen weer gewoon naar werk moet. Ook heb ik al een paar keer als ik wakker werd het gevoel gehad dat ik ook wel eens na feestjes heb gehad. Waar ben ik en hoe kom ik naar huis? Maar voorlopig ga ik er maar vanuit dat het allemaal echt aan de gang is. Ik vermaak me prima, de terugslag laat voorlopig nog op zich wachten.
Ik zit nu op bed met een aantal zeer vreemde vruchten. Waar ik eigenlijk mee in bed had moeten zitten is de zeer aantrekkelijke verkoopster die mij deze apparaten heeft aangesmeerd. Maar goed, eerst maar eens kijken wat ze in de aanbieding heeft. Ik geen flauw idee wat het zijn. Op mijn vraag wat het was kreeg ik slechts een zeer lief lachje als antwoord. Anyway, ik denk dat ik wacht met opereren van deze dingen tot het weer daglicht is. Ik hoop alleen niet dat ik ze eerst moet koken of een halve dag moet weken of zo.


Madurai 10/3/01
Vandaag ben ik in de Sri Meenakshi Tempel geweest. Dit is de tempel van Madurai. Redelijk indrukwekkend met torens van zo'n 50m. hoog die helemaal vol zitten met kleine beeldjes. Het tempelcomplex is vrij groot en bestaat uit allemaal gebouwtjes en zaaltjes. Ik was natuurlijk al snel de weg kwijt. Bepaalde gedeelten zijn weer alleen toegankelijk voor hindu's. Vind ik prima als ze daar hindudingen willen doen heb ik daar toch niets te zoeken.
Ik voel me zowiezo toch al niet zo op mijn gemak als ik ergens ben waar mensen religieuzig zitten te doen. Ik weet me nooit echt een houding te geven. Ik voel me een beetje bezwaard om te gaan zitten kijken hoe iemand zijn gebedje opzegt alsof het een soort kunstje is. Daar komt bij dat ik ook zo mijn lompe kanten heb. Zo ook nu weer toen ik even vergat de juiste discretie in acht te nemen en met een welgemeende vloek de tempelpoort uitliep omdat ik op een steentje was gaan staan. Maar wie verzint het dan ook dat je alleen op blote voeten naar binnen mag.

Varkala 13/03/01
Varkala is zeer prettig. Het is maar een klein strandje maar de terrasjes tussen de palmen op de klif zijn zeer ok. Zwoel briesje dat soort dingen. Toen ik hier aankwam kreeg ik wel een beetje het gevoel dat ik in een western was beland. Het was 11 uur 's avonds en alles was dicht en donker in het dorpje. En toen de taxi wegreed stond ik daar alleen met mijn backpack op het dorpsplein alleen het mondharmonica muziekje ontbrak nog.
De treinreis van Madurai naar Varkala duurt 9 uur ik had voor onderweg wat te eten gekocht. Ze hebben hier rechte bananen. Apart. Ik vraag me af wanneer iets ophoudt met banaan zijn. Kromheid is duidelik geen essentieel onderdeel van het verschijnsel banaan. Kleur ook niet want ook groene of helemaal warte bananen zijn nog als zodanig herkenbaar. En dan denk ik dat er ook nog een groot aantal banaanachtige dingen zijn. Maar goed, dit terzijde.
De vruchten die ik van dat beeldschone verkoopstertje had gekocht waren overigens niet te eten. Hetgeen ook aanleiding geeft tot een aantal vragen. Had ik ze moeten koken of laten rijpen? Is bij deze vruchten juist de schil of pit het eetbare gedeelte? Heb ik diervoer zitten eten? De bedelaar aan wie ik er een paar aandbood was ook niet al te enthousiast. Maar misschien was het niet zo aardig van mij om deze harde dingen aan een tandeloze oude man aan te bieden.

Relaxte lieden
Als toerist wordt je op straat constant aangesproken. Negen van de tien keer zijn dat mensen die wat van je willen bedelaars of verkopers. Irritant zijn de mensen die je ergens mee naar toe willen nemen. Die vuren eerst de standaard vragen op je af en net als je denkt dat het een naormaal gesprek gaat worden blijkt dat ze willen dat je meegaat naar hun winkeltje om iets te kopen houtsnijwerk, zijde, reizen, wiet. Ellende is dat ze vrij belabbert Engels spreken zodat je nog je best moet doen om ze te verstaan ook.
Maar ook de mensen die oprecht in je geintereseerd zijn beginnen meestal met de standaard vragen zodat het vrij lastig is om van te voren te zien of het ok is. Relaxte lui zouden eigenlijk moeten beginnen met een soort codewoord. Zeggen dat ze niets willen verkopen werkt niet want dat gebruiken de verkopers ook. Misschien kunnen ze een voorbeeld nemen aan Monthy Pyton's Knights who say ekkeekkeeptongzoopong.
In Madurai begon een jongen opeens Nederlands tegen me te praten toen ik zei dat ik uit Holland kwam. Nu weet wat Nederlanders hier moeten denken als ik opeens Nederlands tegen ze begin aan te praten. Deze boy had drie maanden in Nederland gewoond. Heeft hij dus aardig rapido de taal onder de knie gekregen.
Toeristen zijn wereldwijd hetzelfde die zijn een stuk makkelijker te onderscheiden: nerd, wel ok maar niets te melden, suffe chick maar ziet er leuk uit, zwaar chille gast, (zeer) sympathieke jongedame enz. enz. Een voordeel van praten met toeristen is dat zij vaak wel goed Engels spreken vooral als ze uit Engeland of de US komen. Dit is vooral prettig als je net een monoloog van een local achter de rug hebt en geen idee hebt wat hij vertelde zodat je alleen maar vriendelijk kon knikken en hopen dat het geen belangrijke info was.

Varkala 14/3/01
Varkala is zo'n plaatsje waar je makkelijk kunt blijven hangen. Het lijkt volledig op toeristen gericht, e-mailshoppies aan het strand, veel hotelletjes en strandtentjes en een heel relaxte sfeer. Ik heb dus weer een potentieel eindpunt van mijn reis te pakken. Het zeewater is warm dus er is geen shockeffect als je het water inloopt. Ik weet nu trouwens wat ze bedoelen met sterke onderstroom.
Varkala is volgens mij nog niet zolang bezig met de toeristen business. Kovalam Beach bij Trivandrum waar ik een middagje heb doorgebracht is veel meer gevestigd als toeristenbestemming en dat kan je merken aan de sfeer. Hier in Varkala is overigens een tentje waar ze een bandje van Skyradio hebben inclusief de Croma reclame.

Herrie
Ik heb al een paar keer een hotelkamer gehad naast een moskee. Dan wordt je fijn rond zonsopgang voor het gebed uitgenodigd. Hier in Varkala wordt ik elke morgen mijn bed uitgetetterd met tempelmuziek. Ik denk dat er een stuk minder geloofstwisten zouden zijn als die lui zouden kappen met het gebruk van luidsprekers. Ik kan me niet voorstellen dat in de duizenden jaren oude geschriften waarop al die religies zijn gebaseerd zoiets staat als: zodra er luidsprekers worden uitgevonden moeten deze gebruikt worden of gij zult 's morgens irriteren. Als ze zonodig met de tijd mee willen gaan kunnen ze in deze moderne tijden best wel SMS gebruiken als ze zich zonodig willen uiten. Dan kan ik lekker doorslapen. Ik heb mijn rust hard nodig na zo'n dag helemaal niets doen onder de palmen aan het strand.

Varkala 15/3/01
Ik was eigenlijk van plan om Varkala over te slaan maar omdat de rit Madurai-Kollam niet iets te lang is had ik besloten om hier een nachtje door te brengen. Nu heb ik moeite om te vertrekken.
Toch heb ik besloten om weer verder te trekken. Je vraagt je af waarom. Ik heb hier alles wat ik nodig heb.

Krant
Soms kijk ik op internet nog even naar de Nederlandse kranten om te zien wat er in de rest van de wereld gebeurt. De gezondheid van de veestapel in Europa, de Taliban die het culturele erfgoed in Afghanistan vernietigt (op zich niet heel slecht nieuws voor een wereldreiziger, die kan weer wat van zijn 'must see'-lijstje halen), Sega stopt met de produktie van de Dreamcast spelcomputer (een reden minder voor mij om terug te komen).
Af en toe koop ik ook wel eens een krantje. Ook hier niets dan ellende in de krant. Naast de politieke schandalen hebben ze hier ook de cricketschandalen. Het is hier al een tijdje bekend dat belangrijke wedstrijden van te voren gefixt worden.
Een interview met een AIDS-bestrijder. Volgens hem zit India nog redelijk in de ontkenningsfase. Door het taboe worden veel AIDS-doden met doodsoorzaak TB begraven en in de statistieken opgenomen. Ondertussen wordt er weinig aan voorlichting gedaan en is India hard op weg Afrika achterna te gaan. Helpt overigens wel de bevolkingsgroei te beperken.
Een apart gevoel krijg ik bij een berichtje over een busongeluk op een route die ik ook gereden heb. 40 mensen levend verbrand. Er hadden meer overlevenden kunnen zijn als de bus een nooduitgang had gehad. De verantwoordelijke authoriteiten hebben harde maatregelen aangekondigd. Net als bij het vorige grote ongeluk.
Typisch is een stukje over ruzie binnen de Parsie gemeenschap. De gieren zijn in India zo goed als uitgestorven. Nu zullen wel meer mensen dat een probleem vinden maar voor deze volgelingen van Zarathustra brengt het praktische problemen met zich mee. Deze lui hebben namelijk de gewoonte om hun doden in een toren op te baren waar de gieren de botten schoonpikken. Nu de gieren verdwenen zijn beginnen er geruchten de kop op te steken dat de lichamen weken lang in de dodenkamers in de toren waar alleen de hogepriesters mogen komen liggen weg te rotten en dat er luchtverversingsinstallaties zijn geplaatst om de stank te verdrijven. En nu hebben ze ruzie over de vraag of het misschien toch niet beter is om de doden gewoon te begraven of te cremeren.
Maar goed, dat was de krant. Ik heb zo mijn eigen problemen. De bediening in deze strandtentjes is namelijk ontzettend traag en ik lust wel weer een drankje.

Kollam 16/3/01
Ik was nog geen uur in dit stadje, 35 km. ten noorden van Varkala of ik had alweer spijt dat ik het zeer relaxte strand had verlaten en mij weer in het stadsgewoel had begeven. Nu moet ik weer constant opletten of ik niet van mijn sokken wordt gereden of op de koopwaar van een of andere straatverkoper ga staan. maar goed, er staat een heuse activiteit op de planning. Morgen ga ik de backwatertrip maken. Dit is een acht uur lange boottocht over meertjes en kanaaltjes vam Kollam naar Alappuzha. Ik verwacht niet al te veel inspanning te moeten leveren.

Kottayam 19/03/01
Het is nu acht uur 's morgens en ik moet opstaan want mijn water is op. Ik moet dus de stad in om iets te drinken te kopen. Mijn dorst is vrij acuut kan je wel stellen. Het is maandag. De maandag blijft moeizaam waar ter wereld je ook bent.

De Backwaters
De backwaters is een gebied van meren en kanaaltjes vlak achter de kust. Op sommige plekken is de strook land tussen de zee en de backwaters maar een paar meter breed en kan je de golven van de zee zien. Op sommige plekken is er verbinding met de zee en is het water zout op andere plekken is het water zoet daar tussenin is het dus brak. Ben ik een keertje fit, is het water brak.
Het boottochtje is een soort tropichse uitvoering van een Friese merentocht. Het is een supermooie omgeving maar acht uur is wat aan de lange kant. Gelukkig was er een goed gevulde koelbox aan boord. toen ik het echte wel tijd vond voor een drankje lag de koelboxsherrif in een diepe slaap. En om hem nou wakker te maken vond ik ook weer zo wat. toen maar een praatje aangeknoopt met twee Spaanse boys. Waren wel ok gasten, waren ook in Varkala geweest. Een van hen sprak geen Engels dus die was hier in India redelijk op zijn maat aangewezen. De man van de koelbox was ondertussen ook weer bij positieven en terwijl de palmen, kerkjes en visnetten langzaam aan ons voorbij gleden zaten wij prima van het middagzonnetje te genieten. Na aankomst in Alappuzha gingen de Spaanse boys direct door naar Cochin en ging ik op zoek naar een hotel.

Thrissur 20/3/01
Ik ben nu reeds in Thrissur, 235 km. ten noorden van Varkala. Thrissur is wel een ok stadje. Als een plaats een duidelijke scheiding heeft tussen stoep en straat maakt dat het verblijf in zo'n stad een stuk aangenamer. Als de stad daarnaast nog enige omvang heeft zodat je niet meteen bent uitgekeken is het wel ok.
de afgelopen dagen heb ik rusteloos gezworven nadat ik het paradijs Varkala achter me gelaten had. Alle plaatsjes die ik heb bezocht heb ik binnen 24 uur weer verlaten. Langzaam begint de omvang van de vergissing zich af te tekenen. Iedereen die ik spreek en die ook in Varkala is geweest is daar een of twee weken gebleven. En ik, met mijn stomme kop moest me zo nodig na drie dagen al weer in de Indiaase gekte en hectiek storten. Ik nu op weg naar Goa. Goa staat bekend als heel toeristisch maar de mensen die er gewwest zijn hebben goede verhalen. Misschien dat ik daar kan vinden wat ik in Varkala heb achtergelaten.

Trein
De trein heeft hier ongeveer vijf verschillende klassen en het verschilt per trein welke klassen er zijn. Class CC is volgens mij het hbeste. Onderweg van Chennai naar Bangalore kreeg ik zelfs een krantje en een maaltijd net als in een vliegtuig. Je zit ook in een soort vliegtuig stoelen en opstelling.
Class II is hardcore. Dit zijn volgens mij de goedkoopste plaatsen. Van Kottayam naar Thirssur heb ik me voor het eerst in Class II gewaagd. Dit is de echte shit. Maar ik ga dit alleen maar doen op de korte ritten van max. 4 uur anders is het niet te trekken. De bus is confortabeler maar de trein is sneller. Class II heeft coupe's met houten bankjes headfirst volgestouwd met mensen en bagage. Boven de zitplaatsen is nog een bankje gemonteerd waarop mensen tussen de bagage zitten, liggen te slapen of bidden. Deze trein gaat in een rechte lijn naar het noorden dus is het vrij eenvoudig om Mekkawaarts te blijven zitten. Maar ik vraag me toch af hoe die lui dat doen als de trein een bocht maakt.
Je kan wel proberen in deze claustrofobische omgeving om met je grote backpack een plaatsje te veroveren maar het is makkelijker om je rugzak aan het einde van de wagon bij de toiletten neer te zetten en te blijven staan. Omdat de deuren openstaan valt de pislucht wel mee zolang de trein rijdt. Ik had enige weerzin moeten overwinnen om mijn rugzak op de vieze vloer bij de wc's neer te zetten maar een paar stations verder stapte er een man in die zijn bagage naast en op mijn rugzak zette en er vervolgens tegenaan ging liggen om een tukkie te doen. Ik vond het al bizar dat sommige lui zich blootsvoets de plees in waagden.
De mensen hier kunnen overal slapen. Ze doen hun ogen dicht en ze zijn weg. Maakt niet uit of er lawaai is of dat ze oncomfortabel liggen, je ziet ze overal slapen. Nu wil ik het woord lui niet gebruiken want misschien zijn ze moe na een dag hard werken, je weet het niet, maar het is wel typisch.
De kerel op de vloer lag trouwens redelijk associaal de toegang tot de btoiletten te blokkeren zodat de mensen zich met enige moiete om de man heen moesten wringen. Maar niemand die er wat van zei. Ik vroeg me af iof ik in Nederland in zo'n situatie er iets van zou zeggen maar ik kon me zo snel niet een vergelijkbare situatie in Nederland voorstellen.

Kozhikode 22/03/01
Gisteren ben ik na aankomst meteen maar naar het strand gegaan om de zonsondergang mee te te pikken. Ik heb ondertussen al heel wat mooie zonsondergangen gezien. De zonsopkomst moet ook mooi zijn maar die heb ik nog niet bewust mee mogen maken.
Het strand zelf was wat mageretjes. Een klein strookje zand waarop wat lui aan het voetballen waren en wat mensen die zaten of wandelden. Geen strandtentjes. Vandaag maar een kijken of ik ergens een roof garden kan ontdekken of dat ik meteen mijn kaartje voor de volgende stop kan gaan kopen.

Ok er zijn roof gardens in Kozhikode. De grap is dat als je er eenmaal een gevonden hebt je daarvandaan weer andere kan zien. Ik vind dat LP wat dit betreft wat hiaten vertoont. Het is wel leuk dat ze vertellen of er interessante tempels in de buurt zijn maar we hebben het hier over prioriteiten.
Bij wijze van pinda's heb ik hier een schaaltje met stukjes fruit in een zuur en heet sausje gekregen. Erg lekker. Het fruit is hetzelfde als dat wat ik in Madurai had gekocht. Volgens de ober heet dit goedje mango pickle. Het is duidelijk dat ik mijn definitie van mango moet oprekken. Ik dacht altijd dat mango's groot zacht en zoet waren. Deze dingen zijn klein, hard en zuur. Ieder geval weet ik nu wat ik geacht werd met die vruchten te doen.

Bombay Kid
Ik ben ondertussen zo bruin dat ik steeds vaker voor een Indier wordt aangezien en in het Hindi wordt aangesproken. Alleen mijn afritsbroek is nog een beetje out of place. De meeste locals denken dat ik een of andere hippe gast uit Bambay ben of zo. Iets anders dat mij onderscheidt van de locals is dat ik geen snor heb. Iedereeen hier heeft een snor. Het isalsof ik op vakantie ben in Turkije of op een politieacademie. Ik hoop niet dat in deze regionen alleen de homo's geen snor hebben. Ik wil geen verkeerde signalen uitzenden. De communicatie is al moeilijk genoeg.
Als ik zeg dat ik uit Holland kom reageren de sommige locals met de namen Gullit en Van Basten. Wat dit betreft is het fijn dat India zich op dit moment nog in de jaren '80 bevindt, hoef ik tenminste niet te vertellen dat het Nederlands elftal nu niets meer voorstelt.
Ik heb al een keer bewust en actief de headshake toegepast om aan te geven dat iets ok was. Ik vrees dat mijn grijns en twee opgestoken duimen het geheel een enigszins clowneske uitstraling hebben gegeven.

Thalassery 23/03/01
Ik zit nu op een terrasje met een supermooi uitzicht op de zee en de rotsen voor de kust, 70 km. ten noorden van Kozhikode. Het begint mij een beetje tegen te staan dat de normale Indiaase kroeg een alleen voor mannen beleid voert. Nu kan het op zijn tijd wel prettig zijn om van vrouwvolk gevrijwaard te zijn, maar voor de toevallig passerende passant zou het toch wel interessant zijn om wat locale dames te spreken of op zijn minst te bekijken terwijl hij zijn verslagje schrijft. Al was het alleen maar uit cultureel antropologische overwegingen.
Maar goed, het is al vrij uitzonderlijk dat deze kroeg een terras heeft. Ik vermoed dat de Indierna een dag lang in de felle zon rondgelopen te hebben er behoefte aan heeft om zich terug te trekken in een donker hol alvorens zich bij moeder de vrouw te melden.

Kannur 24/03/01
Terras aan zee, 20km. noordwaarts minder mooi dan in Thalassery. Dit is een terrasje van een snackbar dus in prinicipe zijn vrouwen toegelaten maar ik ben de enige klant. Maar wat niet is kan nog komen. gisteren schoof er opeens een kerel bij mij aan tafel die zich voorstelde als The King of Bars. geen idee waarom dit soort lieden altijd op mij afkomen maar de The King of Bars is natuurlijk van harte welkom aan mijn tafel. Hij sprak vrij weinig Engels dus de communicatie verliep enigszins moeizaam door middel van steekwoorden. Net als de meeste Indiers dronk The King in plaats van bier een goedje dat ze brandy noemen gemixt met soda, een soort spa rood. Niet echt lekker maar het tikt wel lekker weg.
Na een tijdje stelde The King voor om naar een very best friend van hem te gaan. De enige info over deze vriend was nog dat het een advocaat en een communist was. Ik vond het prima en even later zat ik op het kantoor van een communistische advocaat alwaar ik een korte uiteenzetting kreeg over het Indiaase recthssysteem in het algemeen en zijn praktijk in het bijzonder en tevens een korte uiteenzetting over de communistische partij in Kerala en India.
Uiteindelijk bleek dat het doel van het hele bezoek aan de advocaat was dat the King geld wilde lenen. En nadat hij een honderdtje van de advocaat had losgekregen gingen we weer terug naar het terras. Ik vond het op een gegeven moment wel welletjes en bij wijze van afschiedskado kocht ik een lot van een verkoper die de tafeltjes langsliep. Maar vreemd genoeg wilde the King dit niet hebben. Misschien was hij net van zijn gokverslaving af en had hij het erg moelijk terwijl ik het lot voor zijn neus heen en weer zwaaide. Ieder geval heb ik nu een lot waarvan ik geen idee heb hoe ik erachter kan komen of ik wat gewonnen heb.

De herinnering aan The King, mede in stand gehouden door mijn koppijn, stemde mij vrolijk toch begon er zich vandaag een zekere neerslachtigheid van mij meester te maken. Ik heb een halve dag lopen zoeken naar het fort uit 17 zoveel maar heb het niet kunnen vinden. De enige cafes die ik hier heb gezien waren internetcafes De verveling begon dan ook enigszins toe te slaan. Tegen beter weten in kocht ik een kaartje voor de All India Exhibition, een soort kermis.
Wat was dat droevig. Nu wordt ik altijd een beetje melancholisch van kermissen en het was duidelijk dat ik te vroeg was en dat de drukt nog moest komen maar de draaimolen die met de hand werd rondgedraaid met maar een kindje erin vervulde mij met een groot gevoel van treurnis. Ik had medelijden met de draaimolenronddraaier die voor een kindje de draaimolen moest ronddraaien en ik had medelijden met het kindje dat misschien heel graag in de draaimolen wilde maar nu die er eenmaal inzat misschien wel voor het eerst in zijn leven geconfronteed werd met het fei dat sommige dingen wel leuk lijken maar het uiteindelijk helemaal niet zijn. En ik had medelijden met de ouders van het kindje die misschien eindelijk eens iets bijzonders konden bieden, de kermis, en er weken van te voren al over begonnen waren terwijl ze wisten dat de kermis wel leuk lijkt maar het uiteindelijk helemaal niet is en dat ze speciaal vroeg waren gekomen omdat ze bang waren dat het kindje anders in de drukte niet in de draaimolen kon en nu zat het kindje alleen in de draaimolen en nu was het ook niet goed.
Maar niet alleen de mensen, ook de attracties maakten mij zwaarmoedig zoals ze daar stil en ongebtuikt stonden te wachten terwijl het stof over het kermisterreintje woei. En de vogels. Ik heb in India nog geen meeuw gezien. Waar je in Nederland meeuwen hebt, heb je hier arenden. De Adelaar. Niets is er over van het door Discovery neergezette portret van de gevreesde heerser van het luchtruim. Meeuwen zijn het. In zwermen cirkelen ze boven de afvalhopen. worden ze nog opgejaagd door kraaien ook.
Ondanks mijn gevoelens van empathie zijn ze echter niet te beroerd om mij op mijn kop te schijten. Nu vraag ik je, er lopen hier een miljard mensen in dit land en wie wordt er op zijn kop gescheten? Dat lot kan ik nu ook wel weggooien. De kans dat je en op je kop wordt gescheten en een winnend lot in handen hebt is natuurlijk wel erg klein.


Kasaragod 25/03/01
Kasaragod ligt 85 km. ten noorden van Kannur en is een vergelijkbaar kustplaatsje met traditionele houten huizen met typische schuine daken met dakpannetjes. In Kasaragod is vrij weinig te beleven.

Mangalore 26/3/01
Mangalore ligt 55 km. ten noorden van Kasaragod. Vasco da Gama heeft destijds deze regio bezocht. Ik hoop voor Vasco dat hij zich minder verveelde dan ik.
Ik heb vandaag ter afwisseling van de trein maar weer eens de bus gepakt. Dit keer niet van het staatbusbedrijf maar van een private busonderneming.
Limited Stop stond er op de bus. Ik ging er vanuit dat dat op het aantal haltes sloeg en niet op de werking van de remmen. Maar je weet het niet. Ieder geval kan je niet zeggen dat ze het niet verteld hebben als we
headfirst tegen een palmboom aanknallen. Hoewel dat dan wel weer een full stop zou inhouden.
Maar goed dat was wel zo'n beetje het spannendste wat ik vandaag heb meegemaakt. Het vreemde aan reizen is dat je op sommige dagen echt bizar veel meemaakt en waarvan het beter is dat je niet alles op internet zet terwijl andere dagen te saai om te poepen zijn en je beter thuis Big Brother had kunnen kijken.

Udipi 27/3/01
En zoals te verwachten was is Udipi, 68km noordwaarts, ook weer redelijk saai. Volgens LP is de tempel in het centrum zeer actief met 14 ceremonies per dag. Ik ben er een paar keer langsgelopen. Er staan hele grote praalwagens, op zich veelbelovend, maar er is weinig actie te bekennen. De laatste keer dat ik er langsliep was er iemand wat door de luidsprekers aan het brabbelen. Ik denk dat ze de activiteiten weer van 4 tot 9 uur 's morgens hebben gepland.

Hotel
Een voordeel van Udipi is dat ik weer een sub-100 hotel te pakken heb. Ik ben een beetje aan het mikken op de hotelletjes van minder dan 100 rupee, dwz minder dan vijf gulden per nacht. Meestal kom ik ergens toussen de vijf en tien gulden uit. Als je meer dan tientje betaalt krijg je vak meer luxe dan je nodig hebt zoals een krantje elke morgen. De kamers boven een tientje hebben soms wel TV en naast Cartoonnetwork hebben ze hier verschillende filmkanalen die het kijken best wel waard zijn. Maar het budget bepaalt. In Madurai had ik een kamer voor drie gulden vijftig die echt prima was. In Alappuzha had ik voor dezelfde prijs een kamer die tamelijk brak was. De kamer was niet vies of zo, niet heel vies. Maar er zat bijvoorbeeld een gat in de ruit en de kussensloop was gescheurd. Het was precies wat je verwacht voor 3,50. Ik was van te voren bang dat ik alleen maar van dit soort kamertjes zou krijgen maar de meeste kamers die ik tot nutoe heb gehad daar zou een student in Rotterdam best tevreden mee zijn.

Udipi 28/3/01
Ik zit maar weer eens op vervoer te wachten. Wachten is toch ook wel een belangrijk deel van reizen. De laatste paar dagen heb ik vlekkeloze verbindingen gehad en ik was eigenlijk een beetje vergeten dat dat meestal niet zo is. Om tien uur vanmorgen moest ik uitchecken en om vier uur vanmiddag gaat pas de trein noordwaarts. De bussen vertrekken allemaal pas vanavond. Er ging wel een trein om half negen vanmorgen maar die had ik voor het gemak maar over het hoofd gezien.
Het station van Udipi ligt 5 km. buiten de stad en is heerlijk rustig. Wat op zich niet zo vreemd is als er maar vier treinen per dag langskomen. Je hoort alleen het ruisen van de bomen in de wind en wat vogels. Enals ik op het verlaten perron langs het spoor kijk lijkt het weer alsof ik in een western zit. Dat ik zo vaak aan westerns moet denken komt denk ik doordat mijn afritsbroek twee diepe zakken aan de zijkant heeft met aan de ene kant mijn fototoestel en aan de andere kant mijn portomonee en paspoort zodat het voelt alof ik twee pistolen op mijn dijen heb hangen. Maar misschien begin ik door de hitte een beetje infantiel te worden.

Karwar 29/3/01
Karwar, plusmin 200km. noordwaarts, wordt zelfs door LP omschreven als saai
dus ik heb weinig verwachtingen maar als het goed is kan ik hiervandaan een bus naar Goa pakken.
Vreemd genoeg verveelde ik me gisteren tijden het wachten op de trein minder dan de dag ervoor in Udipi. Waarschijnlijk omdat ik kon uitkijken naar een nieuwe reis. Het reizen op zich blijft een belevenis. Deze keer waren het de tunnels die voor spektakel zorgden. Sommige waren denk ik wel een paar kilometer lang. Het is een bijzondere sensatie om in de plotselinge duisternis, terwijl de wind van alle kanten lijkt te komen en er een gigantisch geraas is de warme dieseldampen van de locomotief die de coupe binnenslaan op te snuiven.
Op een gegeven moment kwam er een jongen op handen en voeten voorbij gekropen die met een handbezem het vuil van de vloer van de coupe naar buiten veegde. Het is me een raadsel waarom ze in India geen bezemstelen gebruiken. Ik dacht nog wat een slechte baan deze boy had toen hij zijn hand omhoog hield voor geld. Nu wordt je hier door de vreemdste mensen om geld gevraagd. Meestal beroep ik mij dan op het niet zijn van Gekke Henkie. In Kasaragod vroeg een keurig gekleede jongen mij geld voor een treinkaartje. Dat heb ik vaker gehoord. En hoewel ik de poging om wat Rotterdamse sfeer op te roepen wel kon waarderen heb ik mijn geld toch maar ik mijn zak gehouden. Ga maar liften knul.
Ik besloot ook de veegboy niets te geven. Ik had al een rupee aan een boy met een arm gegeven en dat leek me wel voldoende voor en dag. Pas toen de jongen weer verder gekropen was bedacht ik me dat deze jongen waarschijnlijk helemaal niet betaald wordt door de spoorwegen en dat hijzijn geld moest hebben van de fooitjes. Ik voelde me opeens best wel een lul dat ik niets gegeven had. No way dat je mij op handen en voeten door een class II wagon ziet kruipen met een handbezem. Aan de manier waarop de boy voortschoof kon je zien dat hij waarschijnlijk niet eens normaal kon lopen. En deze kerel werkte tenminste voor zijn geld. De eenarmige bandiet aan wie ik mijn rupee had gegeven doet waarschijnlijk 's avonds zijn prothese weer aan voordat hij met mijn rupee de kroeg in duikt. Een troost was dat er vrij veel mense wel wat gaven Dit maakte het eigenlijk alleen maar erger dat ik niets gegeven had. Er waren wel meer mensen die niets gaven maar dat waren ook eikels. Ik denk dat het beeld van de veegboy nog wel tijdje blijft hangen. Gelukkig heb ik mijn walkman bij me. Bandje van Miles Davis erin en als Miles speelt weet je dat alles misschien niet in orde komt maar wel ok is.

Palolem 30/3/01
In de schaduw van een palmboom op het strand een banaantje eten is toch wel erg relax. Palolem in het zuiden van Goa is volgens LP het mooiste strand van Goa. En inderdaad is het hier prachtig. Het is dus niet zo dat alle tropische strandjes hetzelfde zijn zoals ik eerst dacht. Wat mij het meeste aansprak was de aanduiding 'extremely laid back' en ook wat dit betreft klopt het precies wat LP schrijft. Toen ik vanochtend een wandelingetje aan het maken was kwam ik de kerel van het restaurantje waar ik gisteren gegeten had tegen. Hij bood me spontaan een liftje op zijn scooter aan naar een nog mooier strandje een eindje verderop. Op de weg terug heb ik nog een paar vissers geholpen die een boot op het strand aan het duwen waren. Mijn eerste fysieke inspanning sinds lange tijd.

Waar de goede verhalen over Goa vandaan komen wordt meteen duidelijk zodra de bus de staatsgrens oversteekt. In plaats van de theestalletjes en snackkraampjes die je overal in India langs de weg ziet staan, heb je in Goa Bars&Restaurants. Ik denk dat ik wel een goede vervanger van Varakla heb gevonden. Het is wel toeristisch hier maar omdat het seizoen bijna voorbij is is het lekker rustig. De rust vind ik wel ok. Het verkoopstertje van sierraden is minder enthousiast. 'Bad business' klaagt ze. 'In the season many people happy business' Ondanks dat ik zeg dat ik niets wel begint ze haar spulletjes voor me uit te stallen. Na een zeer zwakke poging tot afdingen koop ik voor veel te veel geld een prulletje van haar. Happy Business. Dat afdingen ben ik niet zo goed in. Ik vind het ook een slecht systeem de koper moet doen alsof hij niet tevreden is en de verkoper doet net alsof hij verlies draait. Terwijl iedereen weet dat de koper genaaid wordt.
Nu hoef ik gelukkig niet zo vaak af te dingen want ik koop niet zoveel. Mijn rugzak is al zwaar genoeg. En vaak zijn de prijzen die door de verkopers als eerste genoemd worden al redelijk. Af en toe heb ik wel het gevoeld dat ik had moeten afdingen nadat ik wat gekocht heb maar meestal vind ik het wel best. Het doet me wel aan de film The life of Brian denken.

Palolem 31/3/01
Vandaag heb ik een fietsje gehuurd om een tochtje door de omgeving te maken. Het is even opletten datje hier links moet houden en vooral naar links moet uitwijken. Maar meestal ging dat wel goed. Bovendien was er vrij weinig verkeer op deze zaterdagochtend. Goa is trouwens de enige staat in India waar motorfietsen zijn toegestaan als taxi. Bij het optrekken merk je wel dat je een zware rugzak om hebt maar verder is het prima cruisen.
Ik zou de omgeving graag omschrijven als bergachtig. Downhill met het fietsje is prima. De berg op is redelijk zwaar met een fiets zonder versnellingen. Een scooter of een motor huren is toch wel handig (en een stuk stoerder) maar ik moet geen dingen doen waar ik spijt/pijn van krijg.
Na een tijdje zat ik helemaal stuk van het fietsen en vond ik het wel weer welletjes. Ik dacht dat dit wel weer een goede besteding van mijn ochtend was. Toen ik mijn fiets terugbracht kon ik vier rupee afrekenen. Dit betekende dat ik de fiets dus precies anderhalf uur gehuurd had. De ochtend was nog niet eens voorbij en ik was al gebroken. Vreemd dat je juist op deze zeer relaxte stek fysieke inspanning gaat verrichten. Je ziet hier ook mensen joggen. Het is echt eeuwen geleden dat ik mensen dat heb zien doen. Het is ook al weer een tijdje geleden dat ik aan mijn eigen conditie gedacht heb. Ik ben al blij dat ik niet ziek ben dat ik nog leef so to speak.

Vagator 14/4/01
Mijn tijd in Goa zit erop. Vanmiddag vertrek ik naar Hampi in Karnataka. Goa is er goed toeven. Palolem in het zuiden was erg mooi met kleine plamenstrandjes tussen de rotsen en een heel relaxt kalm aan sfeertje.

Daarna ben ik naar Benaulim gegaan plusmin 50 km. naar het noorden. Benaulim is een echt toeristenplaatsje maar omdat het het einde van het seizoen was was het ook daar rustig. Het zuiden van Goa is zo wie zo rustiger. Het seizoenseinde met de lege en half lege strandtentjes roept ondanks de stralende zon en de hitte een herfstachtige sfeer op. De strandtenthouders gaan hun zaakjes sluiten en de straatverkopers hebben het als trekvogels over teruggaan naar huis in Manali en Leh in het verre noorden van India. Binnenkort zal het te heet worden voor de toeristen en daarna komen de regens.Begin November zal het allemaal weer opnieuw beginnen.

Na Benaulim ben ik naar Vagator en Chapora in het noorden van Goa gegaan. De echte toeristen resorts heb ik overgeslagen. Vagator en Chapora liggen op een berg die aan de ene kant Chapora heet en aan de andere kant Vagator. Het zijn niet meer dan wat huisjes verspreid tussen de palmen. Dit is de plek waar de hippies naar toe trokken toen de eerste toeristen verschenen. Ook hier zijn de echte hippies al wer lang geleden vertrokken maar gebleven zijn de full moon raves en de sunset parties. Een goede plek om even een break te nemen van het reizen. Even twee weekjes op vakantie zeg maar. En zoals het bij een goede vakantie hoort heb ik veel te veel geld uitgegeven en moet ik nu eerst weer even bijkomen.

Wankers
In Palolem kwam ik drie boys uit Delft tegen die stage lopen in Karwar en elk weekend naar Palolem gaan. Goed geregeld. Een beetje gebabbeld met de boys over het leven alhier. Volgens de boys hebben de locals het idee dat er in het westen vrije seks is en het eerste wat een locale man vraagt als hij een westerse vrouw ziet is of ze wil neuken. Mijn opmerking dat dat dus niet zoveel scheelt met Delft werd niet echt gewaardeerd. Maar het schijnt inderdaad zo te zijn dat de locals enigszins confuus zijn.
Colva Beach, een toeristenstrandje in het zuiden van Goa, is een recht stuk strand met daarachter een duinenrij. Het schijnt zo te zijn dat op een bepaald stuk de mannen zich op rijtje zitten af te trekken. Apart. Maar het is misschien wat frivool om in een land als India topless te gaan zonnen en bovendien zeer afgeraden door LP. Het is ieder geval voor een aantal lieden reden om niet zonder verrekijker naar het strand te gaan. De ornithologische interesse van deze vogelaars is vermoedelijk ook slechts beperkt tot een zeer specifiek deel van het strandleven.
Maar ook volledig gekleed is het voor sommige mannen allemaal te veel om te handelen. Een Noors meisje dat in Pondicherry aan de oostkust gestudeerd heeft vertelde dat als ze op de bus stond te wachten ze soms mannen zag staren die vervolgens hun hand in hun broek lieten verdwijen. De ontlading van vijfduizend jaar culturele ontwikkeling.

Hampi 16/4/01
Van Goa naar Hampi had ik een sleeperbus genomen. Dat is een bus met in plaats van stoelen bedjes in twee lagen aan beide kanten. De bedjes zien eruit als ruime eenpersoonsbedjes maar het is de bedoeling dat er twee mensen in gaan liggen. Dat is iets dat je wel even moet weten als soloreiziger. Het zag er even naar uit dat ik het bed kon gaan delen met, een op zich sympatieke, Engelse jongen maar tot onze beider opluchting bleek toen de bus begon te rijden dat er genoeg plek was en we allebei ons eigen bedje kregen. Tien uur later kwamen we uitgerust in Hampi aan.

Rond 1500 was Hampi een belangrijke stad met ongeveer een half miljoen inwoners. Nu zin er bijna alleen nog maar ruines over. Het doet een beetje aan Pompei denken. In 1565 is Hampi verwoest door een aanvallend leger en was het verlaten totdat in de jaren 70 de eerste hippies er hun intrek namen. Hampi is nu een gezellig backpackers en pelgrimsdorpje. Het is grappig om te zien dat de hoofdstraat weer bewoond is. Hampi ligt in een vreemd en bizar rotslandschap met grote ronde keien die soms los liggen maar ook heuvels vormen alsof ze op een hoop zijn geveegd. dit moet een mier ongeveer zien als die door een zandbak loopt. Het is heel weird. Het is een droog landschap maar er stroomt een riviertje door met aan weerzijden groene rijstvelden en bananenplantages. Tot mijn grote vreugde zijn er heel veel roof gardens in Hampi en na een klein wandelingetje, een stukje door een bananenplantage, kom je bij de Mango Tree, een superrelax restaurantje met een terras in de schaduw van een reusachtige mangoboom met uitzicht op de rivier en de rotsachtige heuvels. Hier kan je in alle rust van een drankje genieten terwijl kleurrijke vlinders en vogeltjes voorbij fladderen. Dit is precies het landschap uit de Flintstones. Een gedachte die een beetje de magie van de omgeving wegneemt. Maar eenmaal in mijn hoofd is het al te laat. Nu verwacht ik elk moment een dinosaurus te zien met een mannetje op zijn rug. Jabadabadoo. Misschien moet ik een keer volwassen worden.

Hampi 18/04/01
De ruines in Hampi liggen verspreid over een vrij groot gebied en de beste manier om alles te bekijken is met het fietsje. Overal staan temples en resten van paleizen. Voor twee plekken moet je betalen. Ingezetenen van India betalen 10 rupee anderen 10 US dollar. Een duidelijke no go hierzo. Het schijnt dat je voor de Taj Mahal nu als buitenlander zelfs 20 US dollar moet neertellen. Indiaase gastvrijheid. In Afghanistan wordt het culturele erfgoed venietigd, in India wordt het gegijzeld. Maar goed, vandaag is het wereld monumentendag en mag je er gratis in. En Hollands als ik ben ben ik dan niet te beroerd om even te gaan kijken. Was wel ok maar ik ben blijk dat ik geen 10 US dollar heb betaald.

De ruines en tempels zijn leuk maar de attractie van Hampi zijn de rubber rings. In een grote binnenband de rivier afdobberen. Je moet even vergeten dat in deze rivier gewassen en geplast en gepoept wordt en dat er in de rijstvelden en bananenplantages waarschijnlijk ontzettend veel gif wordt gebruikt maar dan is het echt prima om als Maja de Bij een beetje rond te dobberen terwijl de stroom je langzaam meevoert. Je moet wel weer teruglopen maar er zin genoeg kiddo's die voor een paar rupee je band voor je terugrollen. Even douchen en daarna weer chillen in de Mango Tree dat, daar is iedereen het hier wel over eens, een van de beste restaurants ter wereld is met een perfecte locatie en overheerlijk eten.

Hampi 19/4/01
De laatste tien dagen in India zijn begonnen. Ik moet nu opeens weer gaan plannen iets dat me helemaal niet bevalt. Mijn reisschema voor de komende dagen ligt redelijk vast. Bus en treinkaartjes zijn al geboekt. Enigszins verontrustend was dat ik de reisagent moest uitleggen hoe het spoorboekje werkt maar goed.

Pune 20/4/01
Het is even omschakelen van het autoloze Hampi met 3000 inwonders naar Pune met 3 miljoen inwoners maar het is toch wel weer fijn om in een stad te zijn. De drukke smalle straatjes in de oude stad en de brede dure winkelstraten in het centrum komen vertrouwd over. Alsof ik hier al eerder ben geweest en na lange tijd weer terug ben gekomen. Na drie maanden India ben ik blijkbaar redelijk gewend geraakt aan de dingen.

Er is hier een Pizza Hut en van mensen in Hampi had ik gehoord dat je als je in India bent je zeker naar de Pizza Hut moet gaan. Om de zoveel tijd doet het personeel namelijk een dansje en deze vorm van zelfvernedering mag je niet missen. Stiekem toch gemist. Ik zat op de benedenverdieping en ik hoorde boven de muziek, Vengaboys, harder worden en de mensen klappen. Toen ik wilde gaan kijken was het al voorbij. Het dansen wordt zo te zien alleen voor kinderfeestjes gedaan. Maar ook zonder dansjes is het prima om van de extreme klantvriedelijkheid te genieten. De manager kwam met een geoefende glimlach vragen of mijn pizza in orde was. Ik zei dat de pizza ok was maar natuurlijk wisten we allebei wel beter. Naar Indiaase maatstaven zal een baan bij de Pizza Hut wel goed zijn maar in hier in een universiteitsstad als Pune is het vrij moeilijk te verbergen datt het gewoon een pleuris baantje is. Behalve het dansje hebben ze om het personeel op hun plaats te wijzen bij de uitgang een bel opgehangen. 'Ring the bell if you had a good time'. Als er tegen de bel wordt geslagen moet al het personeel, koks, obers en manager, 'Thank you' roepen. Ik heb de verleiding om te bellen weerstaan en mijn medeleven maar uitgedrukt in een bescheiden fooitje.

Pune 22/4/01
Het hoofdkwartier van Osho, de Bhagwan, is in Pune gevestigd. Gisteren ben ik er even langsgelopen. De commune, of ashram zoals dat hier heert, is gevestigd in een rustige buitenwijk met veel grote bomen. En inderdaad lopen er hier op straat alleemaal lieden, voornamelijk westerlingen, in bordeaux rode gewaden. Ook Cosmic Enterprises, een healthfood restaurantje in de buurt, zat vol met soul searchers. Ik heb daar niemand gesproken maar de manier waarop deze figuren met elkaar praten roept bij mij op de ene of andere manier een soort aggressie op. 'Get a life' denk ik dan altijd maar. Tijd om een normale kroeg op te zoeken.

Ik heb me trouwens laten vertellen dat veel mensen tot een ashram toetreden voor de seks. Het feit dat je voor toetreding tot de Osho ashram een AIDS-test moet doen helpt niet echt dit verhaal te ontkrachten. Op zich een interessant gegeven maar ik ben bang dat door het gezemel in zo'n ashram in mijn geval een essentieel lichaamsdeel net zo slap zal blijven als het geouwehoer van deze rode jurken.


Pune 23/4/01
Ook Pune is een belangrijk IT centrum in India. De stemming hier is enigsizins bedrukt na de halvering van de techfondsen op de beurs. In Pune wordt ik op sleeptouw genomen door iemand die hier studeeret. Hij volgt een of andere hardcore MBA opleiding. Studeren is hier een serieuze zaak en veel colleges eindigen pas 9 of 10 uur 's avonds. Bovendien hebben ze een arelax competetief systeem waarbij het heel belangrijk is om de beste van de klas te zijn. Er kon dus alleen de avonden kan er aan sightseeing worden gedaan. Geen probleem. Gisteren zijn we naar een luxe cafeetje gegaan waar een deel van de hippe studenten en IT bevolking van Pune zich verzamelt had. Het was te merken dat veel van hen hun mobieltjes hadden meegenomen.
Op rustige dagen moet je in deze tent een 'cover charge' betalen. Dit betekend dat je van te voren tien gulden moet betalen en als je weggaat het restant van je rekening. Als je minder dan een tientje hebt besteed ben je je geld kwijt. een slecht plan denk ik want zo jaag je de mensen weg die maar even een drankje komen doen. En zoals bekend kan je op een been niet lopen dus zo missen ze toch een stuk omzet. Wij konden na een babbeltje met de ober gelukkig onder de cover charge uitkomen.

Pune-Mumbai 26/4/01
Ik zit nu in de trein van Pune naa Mumbai. Eigenlijk zou ik gisteren afreizen naar Mumbai maar omdat er maar weer eens een bandh, een staking, was afgekondigd was het mij afgeraden om naar Mumbai te komen. Het had mij al verbaasd dat ik zo makkelijk een kaartje kon krijgen voor de trein die bekend staat als zeer druk. Dat kaartje kon ik dus gaan omwisselen en nu moest ik inderdaad een trein nemen die er een uur langer over doet omdat de andere vol zat.
Tot mijn verassing bleek dat er ook in Pune werd gestaakt. Het was een algemene staking waar bijna alle vakbonden aan meededen. Bijna alles was dus dicht. Alleen een paar internetshoppies ver weggestopt in een shopping mall waren open. toen ik honger kreeg bleek dat ook de restaurants dicht waren. Fijn. Na een tijdje zoeken kon ik er gelukkig toch een vinden die open was.
Naast enkele concrete redenen, zoals een nieuwe arebeidswet werd er ook gestaakt tegen globalisatie. Nu wil ik het woord lui niet gebruiken want misschien is het goed als mensen politiek betrokken zijn maar globalisatie is wel een erg vage aanleiding om het werk neer te leggen. Overigens is de reden waarom de meeste mensen hun zaak dicht houden de dreiging van geweld die altijd met zo'n staking gepaard gaat. De meeste mensen balen gewoon dat ze nu verplicht omzet missen en thuis moeten blijven terwijl de vakbonden juichen over zoveel vrijwillige bijval. Het is duidelijk dat de politie hier ingebreke blijft bij het bieden van bescherming. Het is misschien te vergelijken met een risico voetbalwedstrijd in Nederland waarbij de winkeliers uit angst voor hooligans hun zaken sluiten.
Zelfs de Pizza Hut was dicht. Ik heb in Pune trouwens ook een MacDonalds gespot. Er stond toen een lange rij mensen te wachten. Het schijn dat je in het weekend soms zelfs drie uur moet wachten voordat je een plaats hebt. Er moet heel wat meer dan alleen mijnheer tegen me gezegd worden voordat ik drie uur voor de Mac ga wachten.


Dubai 29/4/01
Weer terug op Dubai Airport. Ik ken de weg hier al. Als een echte ervaren wereldreiziger. Maar toch niet ervaren genoeg om soepeltjes over te schakelen naar een andere valuta. Ik bereken net dat ik zojuist ongeveer 30 gulden heb uitgegeven om even wat mail te versturen. Goed bezig.
Anyway, India is voorbij ik heb nog een paar prima daagjes in Bombay doorgebracht als gast van een vriend van mijn pa. Ik werd op het station opgehaald door een auto met chaffeur en deze stond de rest van de tijd tot mijn beschikking. Daarnaast kreeg ik de sleutels van een volledig ingericht appartement met AC en TV. Dat is afsluiten in stijl.
Ik ben mensen tegengekomen die Bombay verschrikkelik vonden en die het geweldig vonden. De meesten vinden Bombay een stinkstad maar dat komt waarschijnlijk doordat het er ook echt stinkt. Het is er vier plakkerig warm en 's nachts is het nauwelijks beter. En dat is precies waarom je een AC auto en appartement nodig hebt. Bombay met 15 miljoen inwoners is een grote verkeersopstopping en de snelste manier om ergens te komen is met de trein. Maar als je een auto met chauffeur tot je beschikking hebt is dat natuurlijk geen optie. Bovendien was het al weer tijden geleden dat ik in een file heb gestaan. Een extra bonus was dat mijn appartement in het Bandra district stond en dat wordt niet in LP beschreven. Dus nu kan ik extra tof doen tegen andere Bombaygangers. Ik werd in Bombay gegidst door twee meisjes die stage lopen bij het bedrijf van mijn pa's vriend. Erg gezellig.
Een van de items die we bezocht hebben is Haji Ali's Mosque, een moskee gebouwd op een eilandje. Het is verbonden met het land door een lange pier vol met verkopers en bedelaars. Ik vind het altijd een beetje sneu als ik kindjes speelgoed zie verkopen waarmee ze zelf zouden moeten spelen. Moet wel apart voor ze zijn als ze leeftijdgenootjes heel blij zien zijn als hun ouders iets voor hen kopen. Een beetje hetzelfde als een Ferrariverkoper zich moet voelen maar dan anders.
De laatste avond eerst wezen eten bij een exclusieve club. Er komen daar ook regelmatig filmsterren. Die avond waren er toevallig geen beroemdheden maar ik had ze waarschijnlijk toch niet herkend. Na het eten was het tijd voor een discotheekje. Aldaar nog maar eens mijn stelling beproefd dat je in een ver land je gerust kan aanstellen omdat je altijd kan zeggen dat iedereen in Europa zo doet. Maar in een stad als Bombay moet je daar wel een beetje mee oppassen omdat hier lieden rondlopen die zonder moeite een retourtje Milaan of Londen kopen oom eens een weekendje te gaan feesten. Ieder geval was het zeker dat ik India brak zou verlaten.

India is een mooi en gevarieerd land maar zolang ze niets aan het verkeer doen, met de meeste verkeersdoden per voertuig per jaar, kan je met goed fatsoen niemand aanraden om naar India te gaan. Dat zou ongeveer hetzelfde zijn als reclame voor sigaretten. Maar voor wie dat geen bezwaar is is India wel een belevenis.
Op miraculeuze wijze ben ik niet echt ziek geworden. De ontlasting heeft wel een paar keer de kritische semi-solide grens overschreden maar ik heb nooitde repetetieve toiletsprint hoeven uitvoeren. Ik denk dat ik mijzelf getrained heb in al die jaren dat ik voor mijzelf gekookt heb. Maar in Thailand nieuw spel nieuwe kansen. Om te beginnen heeft mijn vlucht vier uur vertraging maar ook dat heb ik vaker meegemaakt.


THAILAND

Bangkok 5/1/01
Vlak voordat een regen bui losbarstte een restaurantje ingevlucht. Het was heel de dag al bewokt en dreigend maar ik heb de sightseeing prima getimed vandaag en nu kan ik jhier de rest van de middag wel doorbregnen denk ik.
Ik had eigenlijk gehoopt dat het wolkje dat CNN World Weather Report boven Bangkok getekend had wel verdwenen zou zijn als ik zou aankomen. Dat het bewolkt is betekend overigens niet dat het koel is.
Ik heb een guest house in de buurt van de Khoa San Road. Dat is een soort backpack pretpark vol goedkope hotelletjes, internetshoppies en cafeetjes. Er lopen hier meer backpackers dan ik in drie maanden in India heb gezien.
Ik heb vandaag al twee major items bekeken. Het Grand Palace dat inderdaad een erg groot complex is en de Wat Pho tempel die ook erg groot is. Erg mooi en kleurrijk allemaal met veel goud en glitter. Zo maar ergens heen lopen en achteraf in LP opzoeken waar je geweest bent getuigt niet echt van goede voorbereiding maar er is hier zoveel te zien dat het veel te veel moeite kost om eerst uit te zoeken waar je al dan niet heen moet gaan.
Het is druk in Bangkok (6 miljoen inwoners) maar het verkeer is geordend en staat bovendien vaak vast. Er zijn een paar hele brede straten en het is niet onverstandig om af en toe een sprintje te trekken. Daar kwam ik achter toen ik me tussen een groepje locals had opgesteld die halverwege de straat opeens wegspurten omdat er plotseling verkeer de bocht om kwam aanstormen. De kwaliteit van de wegen is een stuk beter dan in India en de auto's rijden dan ook een stuk sneller. Wel iets om even te onthouden.

Bangkok 2/5/01
Gisteravond om kwart voor drie in een barretje rechtstreeks Real-Bayern gekeken. Ik weet nu ook weer waarom voetbal mijn niet interesseert. Duitsland wint altijd. Halverwege barstte de bui los die heel de dag al in de lucht had gehangen en nu regent het nog steeds. Begint een beetje te vervelen bovendien is het slecht voor mijn geld want nu ben ik gedwongen om in cafeetjes te hangen. Iets dat overigens nog niet verveelt.

Beestjes
Thailand is een land waar ze alles eten. Slangen, apen en insecten. Het is mijn gelukt om binnen twee dagen Thailand gebakken maden te eten. Iets wat ik niet echt gedacht had ooit te zullen doen. Ik was samen met een Nederlandse boy die ik in het guest house had ontmoet bij een groepje Thai aangeschoven en die zaten er allemaal vrolijk van te snoepen. Daarom ook maar eens geprobeerd. Smaakt een beetje naar pinda's maar in plaats van nu uitgebreid te gaan zitten proeven besloot ik het diertje naar een paar keer kauwen toch maar met een grote slok weg te spoelen. Het was overigens niet de eerste keer dat ik deze reis insedcten heb zitten eten. In India heb ik mieren naar binnen zitten werken. Gedwongen weliswaar maar ook dat heb ik overleefd. Het was op de veerboot van Allepey naar Kottayam. Ik was met twee Duitse gasten onderweg en een van hen had in ruil voor een sigaretje voor elkaar gekregen dat we op het dak van de boot mochten gaan zitten zodat we een prima uitzicht hadden. Een beetje gebabbeld met de kerel van de boot. De man heette Isaac. zoiets verzin je niet op een boot werken en Isaac heten maar ik denk niet dat hij de Loveboat kende. Anyway, vriendelijke man en na een tijdje kwam hij met een doosje met chips op de proppen. Aardappelchips en tapiocachips en een heleboel kleine miertjes. Isaac at van de chips alsof er helemaal geen mieren over liepen. en na eeen tijdje in het blikje gestaard te hebben begonnen wij ook maar te eten. Wiegeren kon niet omdat we een minuut geleden alle drie heel enthousiast 'Ja lekker chips' hadden geroepen en niemand van ons snel een excuus kon verzinnen waarom we plotseling geen chips meer zouden kunnen eten. Waren verder prima chips.
Ik heb mij overigens laten vertellen dat ze in Thailand ook kakkerlakken eten. Ik ben nog aan het twijfelen of ik daar aan mee zal doen. Het zou wel een goede wraakoefening zijn voor al die keren dat ze ongevraagd in mijn kamer zaten, me de pleuris hebbenlaten schrrikken door plotseling de badkamer in te rennen of over mijn lakens te lopen. Ik hoop alleen niet dat ik dan die ene krijg die ik gisteren van de muur heb gepist.

Bangkok 4/5/01
Als het regent in Bangkok lijk t het heel erg op de film Balde Runner. Vooral 's nachts. Ieder geval heb ik mijn hoge bergschoenen niet voor niets heel de tijd meegezeuld want er liggen grote plassen. Als het droog is is het belachelijk warm.
Vandaag ben heb ik Siam Square bezocht, een super groot winkelcentrum waar het me nog best wel moeite heeft gekost om een schoolschriftje te vinden voor mijn verhaaltjes. Ik de verleiding weerstaan om een heel fout cremekleurig pak op maat te laten maken. Kostte ook moeite.

Psycho Killer
Je komt en route allerlei mensen tegen en onvermijdelijk zitten daar ook fruitcakes tussen. Een kerel uit het guesthouse waar ik nu zit is zo weg gelopen uit een slechte B-film. Het is een vent ergens achter in de dertig uit Duitsland. Zelf nomet hij zijn geboorteland liever Naziland. Hij heeft namelijk niet zo'n goede herinneringen aan die Heimat omdat hij naar eigen zeggen op zijn vijftiende tien jaar gevangenisstraf heeft gekregen wegens het roken van wiet. Hij vindt zichzelf niet zo zeer een pleger van een drugsdelict maar als een politieke gevangene omdat hij vindt dat er niets mis is met het roken van wiet. Een stelling waar je het wel of niet mee eens kunt zijn maar voor een rechtbankt is het toch niet zo verstandig om die mening zo stellig te verdedigen. Hij is nu al drie jaar in Thailand want hij is op de vlucht voor de 'Plastic Society'. Dat onze refugee er zo belabbert uitziet komt onder andere doordat hij zijn boven tanden heeft laten trekken. Hij had wel naar een tandarts gekund maar hij denkt dat tandartsen niemand beter maken en alleen maar winst willen zien. Bovendien heeft hij lever scirrose. Iets dat hj heeft opgelopen omdat hij een keer iemand met zijn eigen handen wilde vermoorden, namelijk zichzelf zoals hij niet zonder gevoel voor drama weet te melden. Voorts heeft hij een of ander onbestemd hoofdpijntje dat telkens weer terugkomt en waartegen volgens hem alleen slaappillen helpen. Ook heeft hij last van zijn maag omdat hij water heeft gedronken uit de witte plastic flessen, het water dat iedereen hier drinkt. Maar zo waarschuwt hij, er wordt een stof gebrukt om het plastic zacht te maken die slecht voor je is. Soms smaakt het water inderdaad een beetje vreemd moet ik toegeven.
Refugee is op zijn hoede want hij wordt in de gaten gehouden door de Thaise politie, zegt hij. Beter para dan gepakt zeg ik dan. Regugee zou graag een goede terrorist worden. Zijn grootste probleem hierbij is wapens Duitsland in te krijgen. Gelukkig heeft hij goede contacten in Cambodja opgedaan.
Hoewel het superirritant is om met deze kerel te praten met zijn geklaag dat hij alleen nog maar fruit kan eten nu zijn tanden getrokken zijn en zijn gezanik over de Plastic Society en Naziland, is hij een dankbaar onderwerp voor grappen en imitatie voor de andere gasten van het guest house. Toch hoop ik niet dat hij op een dag mijn kamer binnenkomt met een groot mes omdat ik de Plastic Society niet genoeg heb afgezworen. Krank im Kopf...

Bangkok 7/5/01
tijd om verder te gaan. Over een uurtje komt mijn trein en na een ritje van twaalf uur kom ik aan in Chiang Mai in het Noorden. Ik heb gehoord dat de nachttrein vrij comfortabel reizen is dus ik ben beniewd. Mijn rugzak is lekker licht want ik heb ongeveer de helft van mijn spullen in het guesthouse gestashed. Over een paar weken zal ik zien of dat slim was of dat ik beter zelf mijn spullen had kunnen verkopen.
Bangkok is echteen geweldige stad. Met de kruisende flyovers lijkt het soms op New Tokyo uit de film Akira. Ik heb, heel slecht, de meeste tijd in de buurt van Khoa San doorgebracht maar ik had dan ook een erg gezellig guesthouse.
Een bezoek aan Bangkok is echter niet compleet zonder een bezoek aan Patpong, de plek waar de meisjes zijn om het zo maar te zeggen. Ik ben geweest. Om half drie 's nachts. Om twee uur gaat alles dicht. Weinig dansen dus voor Qtje. Op de terugweg nieuw spel, nieuwe kansen.

Chiang Mai 8/5/01
De nachttrein was inderdaad vrij goed. De bedjes zijn prima. Je kan zelfs maaltijden bestellen waarbij je de keuze hebt uit drie menu's en een ober je bestelling komt opnemen. Dat is wel wat anders dan de lullige broodjes waarmee ze bij de NS komen aanzetten. Geef ik toe dat je in Nederland niet zo snel twaalf uur in de trein zult zitten.

De locals die ik in dit weekje heb ontmoet waren superaardig maar het wel even omschakelen van Indiaas Engels naar Thais Engels. De R wordt hier als een L uitgesproken.
Het is een beetje flauw maar het bleef leuk om de boy van het guesthouse te vragen om een stukje Yellow River te zingen. Het was dan altijd weer onduidelijk of hij de Gele Rivier bezong of een leveraandoening.



Chiang Mai 10/5/01
Ook in Chiang Mai weten ze wat regen is. Na zo'n regenbuitje, die meestal niet langer dan een half uurtje duren, is het lekker afgekoeld en is het goed toeven buiten voor de rest is het vrij warm hier. Net als in Bangkok zijn er hier erg veel tempels. Als je een paar van die temples hebt gezien dan wordt het idee wel duidelijk. Een gebouw met een schuin dak met daarbinnen een hal met een gouden buddha beeld. Erg mooi allemaal maar verder weinig te beleven.

Ook in Chiang Mai zijn er erg veel toeristen dus ook hier gaat alles soepeltjes en zijn de dingen goed geregeld. Ik heb een heel goedkoop guesthouse te pakken, op aanraden van iemand die ik in Bangkok heb ontmoet, met niet in LP bonus. Chiang Mai is verder weinig bijzonder dus het is weer tijd om verder te gaan. Volgende stop is Pai 135 km. noordwaarts. Ik heb vandaag maar een krantje gekocht want ik kom nu in de buur t met de grens met Burma en er zijn de laaste tijd wat incidenten geweest. Maar volgen het kaartje in LP is de afstand van waar ze vechten zo'n 100km. dus ik ga er vanuit dat alles ok is in Pai.

Pai 11/5/01
Pai is een klein dorpje vol guesthouses en restaurantjes. Ook hier veel toeristen maar het is erg rustig en veel tentjes zijn leeg. Pai ligt in de bergen en het drie uur durende bustochtje had leuk kunnen zijnals ik niet heel de weg heel arelax opgevouwen tussen de mensen en baggage had moeten zitten. Als je reist moet je je flexibel opstellen en in deze bus geldt dat ook lichamelijk.
Op het busstation van Chiang Mai had het er nog veelbelovend uitgezien met allemaal grote bussen die stonden te wachten en een heel klein brak busje, de bus naar Pai. Zodra de chauffeur er aankwam propten en duwden de locals zich naar binnen, een truukje dat ze dus niet alleen in India kennen. Het zag er naar uit dat ik kon gaan staan maar de conducteur wilde dat ik me op een heel klein stukje bank vouwde en daarna werd er allemaal baggage tegen me aangezet. Maar goed ook drie uur gaan voorbij.

Ik zit nu in een super trendy theehuisje dat qua inrichting en jazzy muziekje het niet slecht zou doen in Rotterdam. In Bangkok en Chiang Mai heb je ook van dit soort tentjes. Ik vraag me af waar ze het eerst waren. In een van die tentjes hoorde ik ook weer eens klassieke muziek. In India hoorde ik pas na drie maanden in Mumbai eindelijk weer een klassiek deuntje. en dat was dan alleen nog maar omdat de film Casino op TV was. Ik heb met mijn stomme kop een bandje van Bob Marley meegenomen. Niets mis met de muziek van ome Bob, maar de combinatie warm weer en reggae ligt wel erg voor de hand. Je hoeft niet bang te zijn dat je zonder 'I shot the sherrif' gehoord te hebben weer thuis zult komen.

Mae Hong Son 12/5/01
De weg van Pai naar Mae Hong Son, 110 km. westwaarts, loopt door een supermooi berglandschap. Het busje was een stuk minder brak dan de vorige. En ik kon gewoon zitten. De weg is erg kronkelig en de zakjes die aan het plafond hingen waren niet om afval in te doen maar om in over te geven. Zelf had ik nergens last van maar er waren een paar jongere locals die ter lering en vermaak de werking van de zakjes lieten zien.
Er zijn hier wel toeristen maar Mae Hong Son is voor de verandering niet heel toeristisch en dat is wel weer prettig na de oude stad van Chian Mai en Pai dat alleen maar op toeristen is gericht. Ik ben nu in de buurt van de westgrens van Thailand met Burma, het wilde westen. Dit is waar de drugslords het voor het zeggen hebben en de grens tussen politie en crimineel dunner is dan op sommige andere plaatsen. Maar voorlopig is er weinig wilds aan Mae Hong Son, het ziet er wel relax uit hierzo.

Mae Hong Son 15/5/1
Nog maar tien dagen te gaan in Thailand. Een maand is duidelijk niet genoeg om hier rond te reizen. Ik kom ook overal longtermers tegen. In Bangkok ben ik een Nederlandse kerel tegengekomen die het onzalige plan heeft opgevat om zeven maanden door Thailand te gaan fietsen (http://peppelaar.isdom.nl). Hij had er al vijf maanden opzitten maar ik geloof dat zijn grootste probleem nog het gemis aan een broodje frikandel was.
Thailand heeft een heleboel plaasten waar je gerust een paar weken kunt blijven hangen en dat is precies waarom je niet genoeg hebt aan een maandje.
Wat het verblijf in Thailand ook wel aangenaam maakt is dat ze hier wel van gezelligheid houden. Thailand is volgens LP nummer vijf in de wereld wat alcohol consumptie betreft en ze doen flink hun best om deze positie vast te houden. Ook dit zorgt ervoor dat je ergens soms langer blijft hangen dan eerst gedacht want vertrek met de ochtendbus is zo natuurlijk vrij kansloos en 's middags is het veel aantrekkeliker om in plaats van naar de bushalte naar het cafe te lopen. Er begint zich dan langzaam een patroontje te ontwikkelen. En waarom zou je uberhaupt ergens weggaan waar het goed is. Bovendien heeft het guesthouse waar ik nu zit de beste douche die ik in heel mijn leven gezien heb. Niet alleen kan je de temperatuur regelen, maar ook de sterkte van de straal en er zit een Air Bubble Jet functie op.
Er is in Thailand een bloeiende muziekcultuur. Er zijn Thaise boysbands en Thaise hardrockgroepen. Erg populair is de gitaarpop a la The Eagles en veel cafeetjes hebben ook een bandje dat een beetje verlegen op een podiumpje staat te spelen. Behalve lachen zijn ze hier niet echt gewend om emoties te tonen.
Zoals met alle Thais is het moeilijk om te zeggen hoe oud de mannen van de band zijn. ze zien eruit als dertien maar zijn waarschijnlijk ergens in de twintig. Ook de meisjes hier zijn allemaal ergens tussen de tien en veertig. De enige houvast die je hebt is dat als ze een schooluniform dragen ze waarschijnlijk jonger zijn dan achtien.

Er worden hier allerlei activiteiten georganiseerd zoals treks in de omliggende bergen. Je kunt ook bezoekjes brengen aan de dorpjes waar je de lokale stammen kan bekijken en met de locals op de foto kan.Niets voor Qtje natuurlijk, een beetje door de bergen lopen en tussen de beesten slapen. De buitjes die de komende moesson aankondigen maken het er ook niet aantrekkelijker op. Als je in Mae Hong Son naar de markt gaat kom je de mensen van de verschillende volken trouwens ook gewoon tegen als ze daar hun spullen komen verkopen. Bespaart je weer een dag in de hitte door de bergen lopen. Er woont in deze omgeving een volk waarvan de vrouwen een metalen draad om hun nek wikkelen zodat het lijk als of ze allemaal ringen om hun nek hebben en alsof hun nek is uitgerekt. Vandaag zag ik zo'n meisje lopen. Dat zag er inderdaad bizar uit. Freaks. Maar goed, je moet doen wat je niet laten kan denk ik dan maar.

Mae Sariang 16/5/01
Het is me gelukt om een ochtendbus te pakken en mijn reis te vervolgen. Na een ritje van vier uur, zuidwaarts kwam ik aan in Mae Saring. Het is goed te merken dat de bussen hier gemaakt zijn voor mensen met Thaise beentjes. Je zit ieder geval zo ingeklemd dat je je geen zorgen hoeft te maken over het niet hebben van gordels of airbags. En ook vier uur gaan voorbij. In Thailand rijden ze over het algemeen vrij slecht. Er zal wel een verband zijn tussen de rijstijl en het geloof in reincarnatie in een land. Op de weg lijken mensen de cyclus te willen bespoedigen.

Taal
Als je even het schrift vergeet lijkt Thais best wel eenvoudig. De grammatica is niet al te moeilijk. Even wat woordjes leren en klaar. De catch zit er echter in dat Thais een tonale taal is. Hetzelfde woord kan iets heel anders betekenen als je het met een hoge toon eindigt of juist met een lage toon. Komt bij dat veel Thais helemaal niet gewend zijn om gebroken Thais te horen. In het Nederlands kan je een zin redelijk verrot uitkramen wat volgorde en uitspraak betreft en dan zullen de meeste mensen je toch nog begrijpen. als je in het Thais een fout maakt kom je al vrij snel als een idioot over. Je moet dus een beetje oppassen als je heel tof gerechten in het Thais gaat bestellen. Je krijgt vrij vaak een blik van 'ik heb geen idee wat je net zei maar het staat ieder geval niet op de kaart'. De meeste restaurants hebben een Engelse vertaling op hun kaart en in andere tentjes kom je vaak een heel eind met wijzen. Er is dus geen reden om het jezelf moeilijk te maken.

Mae Sot 18/5/01
Mae Sot is een klein maar druk stadje. Een paar jaar geleden had de overheid hier wat moeitje om het vuurwapenbezit en gebruik in de hand te houden maar nu heeft de politie het grootste deel van de regio wel weer onder controle. Dat betekent niet dat de wet wordt gehandhaafd maar dat de politie het grootste deel van de regio weer onde controle heeft. Als toerist merk je vrij weinig van al die grappenmakerij. In het noorden van Thailand zijn een paar dagen geleden wel echt gevechten geweest. Een lokaal rebellenlegertje had vanuit Burma een berg in Thailnad beze t waarna het Thaise leger ze daar weer vanaf heeft gebombardeerd. Vervolgens claimt Burma nu dat Thailand Burmees grondbebied heeft aangevallen. De grens met Burma is altijd al een beetje gevoelig geweest. Mae Sot ligt 10km. van de grens maar het is hier al een tijd rustig. De plaatselijke (rebellen)legercommandanten hebben volgens mij het meest baat bij een status quo zodat de smokkelhandel, waar ze allemaal aan verdienen, ongestoord kan verlopen.
Thailand is groot maar het is ook klein want wie kom ik fris gekapt in Mae Sot tegen? Mr. Fiets. Dat moest natuuurlijk gevierd worden. Ik had in Bangkok eigenlijk al besloten dat ik me niet meer zo strikt aan mijn budget ga houden. Hier in Thailand ben je met weinig geld relatief rijk en straks in Aussie kan ik weer gaan leven als een arme student. Dus ik neem het er hier nog maar even van.

'Bus'rit
Gisteren aangekomen na een ritje van zes uur zuidwaarts langs de Burmese grens. Ik had de bus van half negen maar wat er om half negen kwam voorrijden bij de halte was geen bus. Wat er kwam voorrijden was een kleine vrachtauto met in de laadbak twee bankjes en een overkapping gemonteerd. Enigszins oncomfortabel maar desalnietemin een interessant ritje. Het gebergte hier gaat maar door en om de zoveel tijd krijg je een prachtig uitzicht te zien.
Een van de passagiers was een Amerikaanse vrouw van ergens in de vijftig. Haar Thaise begeleider droeg een Jesus loves you T-shirt. Oei, missionarissen. Missionarissen zijn de aartsvijand van de backpackers. Backpackers zien de dingen graag zoals ze zijn en missionarissen zien de dingen graag zoals zij willen dat ze zijn. Een duidelijk conflict of interest waarbij de backpackers natuurlijk het gelijk aan hun zijde hebben maar ja, de missionarissen God.
Halverwege de rit stapten er een groepje mannen en vrouwen in die er geen misverstand over lieten bestaan dat opiumteelt een van de belangrijkste bestaansbronnen is in deze regio. De stelregel 'never get high on your own supply' hadden ze echter duidelijk aan hun laars gelapt. Knetterstoned is nog zacht uitgedrukt. Je kan mij niet vertellen dat het relax is om in een laadbak te gaan zitten als je zo uit je plaat bent. De enige die helder uit zijn ogen keek was de baby die ze bij zich hadden. Die keek met grote verbaasde ogen in het rond.
Babies, eerst heel veel drinken en dan overgeven. Wat denken ze wel, dat ze op een of ander schoolfeest zijn?
Vlak voor Mae Sot kom je langs een paar hele grote vluchtelingenkampen met mensen die Burma zijn ontvlucht. Het is blijkbaar niet zo gaaf om in Burma te wonen.


Mae Sot 19/05/01
Goed wat doe je als je Mr. Fiets tegenkomt? Inderdaad fietsen. Mountain bikeje gehuurd en koers gezet naar een templetje in de buurt. Mae Sot ligt in een vallei dus niet al te veel hellinkjes. Super mooie omgeving met aan de ene kant de bergen in Thailand en aan de andere kant de bergen in Burma.
Volgens LP zou de weg naar de tempel onverhard zijn, zou er nog regelmatig gevochten worden en zouden er veel soldaten met M-16 geweren rondlopen. Niets van dat al natuurlijk. Een prima geasfalteerde weg, heerlijk rustig.
Er waren wel een paar checkpoints maar de dienstdoende soldaten zwaaiden ons vriendelijk toe vanuit hun hangmat dus het was eigenlijk wel een ok tochtje. De tempel stond natuurlijk op een heuvel. Konden we fijn treedjes beklimmen. Dat was wel redelijk killing. Het was stil en erg mooi op de heuvel. Toen we door kregen dat de wolken boven Burma regenwolken waren was het tijd voor de terugtocht. Enigszins gebroken maar voor de bui waren we weer terug in Mae Sot.

Bangkok 24/05/01
Laastste dag in Thailand. Morgen vlieg ik naar Sydney. toen ik mijn vluchten ging herbevestigen bleek dat een luchtvaartmaatschappij nog niet wist dat ik de datum van het ticket had veranderd. ik hoop dat het nu geregeld is. Zou toch arelax zijn als ik op Hongkong Airport 2 maanden op mijn verbinding moet wachten.

Op weg van Mae Sot naar Bangkok heb ik nog een tussen stop gemaakt in Sukothai (vreemd dat ze die stad naar iemand uit Star Trek hebben genoemd). Omdat ik de volgend dag de ochtendbus naar Bangkok moest hebben had ik een guesthouse dicht bij het busstation genomen in plaats van in het centrum. Was het me op de valreep toch nog gelukt om een stek in Thailand te vinden waar niemand Engels sprak. In Sukothai een historical park met ruines van de oude stad. Dat is er groot en ik denk dat ik nog niet de helft ervan gezien heb in de korte tijd dat ik er was.

De volgende dag kon ik me opmaken voor een busritje van zeven uur naar Bangkok. In Bangkok aangekomen heb ik maar weer eens een motortaxi genomen. Dat had ik in India tenslotte ook wel eens gedaan. Verschil is alleen dat ze hier een peopie harder rijden op de vierbaans Bangkok highways. Tot mijn opluchting kregen we ergens halverwege een lekke band en kon ik een normale taxi nemen. Ik had stiekem toch wel even zeven kleuren zitten schijten met mijn backpack achter op de motor.

Botermarkt
Terug in Bangkok stond er natuurlijk nog een belangrijk bezoek op het programma, Patpong. Het was niet zo moeilijk om een maatje te vinden voor een ritje naar the funny part of town. En dan heb ik het niet over haha-funny maar over funny funny. Dus gisteravond na het eten met een Zwitserse gast direct maar een taxi gepakt, de vroege sluitingstijd nog vers in mijn geheugen.
In Patpong heb je een grote drukke avondmarkt waar ze van alles verkopen zoals fake rolexen en fake merkkleding. Leuk, maar daar kwamen we niet voor.
Eerst maar eens een rondje lopen om de buurt te verkennen. Overal staan mannetjes die je hun tent in willen hebben en lijstjes laten zien van de vaginale kunsten die binnen worden vertoond. Banana Pussy, Pingpong Pussy, Candle Pussy, een weinig aanlokkelijk aanbod. Wat ik me afvroeg wat in hemelsnaams Electric Pussy inhield. Volgens de mannen bij de deur moesten we maar gaan kijken om daar achter te komen. Looky, looky, no charge, misschien later.
We waren ondertussen aangekomen in een Chinese straat. Hier stonden allemaal meisjes op een rijtje op straat te wachten op klanten. Afhaalchinees.

Het was nu wel tijd voor een drankje dus zijn we maar een willekeurig barretje bij de markt in geschoven. Er stond hier een paar meisjes topless op een podium. Leuk om naar te kijken, maar verder net zo opwindend als een warme zomerdag op Scheveningen. Er kwamen twee meisjes aan ons tafeltje zitten voor een informeel gesprekje. Helaas wisten de dames ons niet te vertellen wat Electric Pussy was dus besloten we om naar een tentje verderop te gaan. Deze tent was een stuk groter en de dames op het podium waren ook iets enthousiaster aan het dansen. Van een aantal van de meisjes was het duidelijk te zien dat zij niet alszodanig geboren waren. Ik heb me laten vertellen dat ze tegenwoordig ook een adamsappel kunnen opereren. Waar je nu op moet letten is de schoenmaat. Als ik hier een meisje tegenkom dat mijn schoenen past is enige terughoudendheid wellicht op zijn plaats. Een soort omgekeerde Assepoester.
Het meisje dat op mijn schoot had plaatsgenomen en mijn drankje had opgedronken kon mij helaas ook niet vertellen wat Electric Pussy was. En ook het gezelschap van mijn maat bleef het antwoord schuldig. Daarom besloten we om toch maar naar zo'n pussy bar te gaan. Uiteraard zuiver en alleen in naam der wetenschap.
Aldaar enkele dames aanschouwd die enkele ongetwijfeld zeer nuttige zonder handen vaardigheden lieten zien. We echter niets gezien dat je Electric Pussy zou kunnen noemen. Enigszins teleurstellend. En nadat een meisje had laten zien hoe ze sigaretten rookte zonder longkanker te krijgen, gingen we maar weer verder.
In de volgende tent bleken alleen maar meisjes te werken met grote voeten en lage stemmen. We besloten om deze mensen die zo'n zware operatie achter de rug hadden maar hun rust te gunnen en naar huis te gaan.
Klauwen met geld uitgegeven. Maar goed, ik heb gehoord dat sommige van de meisjes die hier werken hele dorpen onderhouden in het arme platteland van Oost Thailand en ik ben nooit te beroerd om ergens de rurale economie te stimuleren.

En voort maar weer.
Het eerste deel van mijn reis zit erop. Morgen naar Aussie, werk zoeken. Veel gezien de afgelopen maanden. Veel geleerd ook. Dat je bijvoorbeeld langer de aandacht van de meisjes in Patpong kunt vasthouden als je zegt dat je in een duur hotel zit en dat je nooit als je net een muggebult hebt opengekrabt er daarna muggenspray op moet spuiten. Maar goed, Aussie. Veel zal afhangen van hoe het daar gaat. Als ik het daar een beetje kan uithouden en geld kan verdien ga ik zeker verder Misschien Japan vaaor het WK, misschien de Amerika's. Wie weet, maar het is allemaal lange termijn planning en het mooie van reizen is dat je dat nou net niet hoeft te doen. Ik zie wel.